یهود و بنی‌اسرائیل

عیسی (ع) بعنوان اتمام حجت بر بنی‌اسرائیل، معجزه‌وار از مادری باکره متولد شد. این تولد می‌تواند نشانه‌ی این باشد که یهود به حدی از انحطاط رسیده بود که کفوی برای مریم مقدس وجود نداشت!

در سال 70 میلادی اورشلیم محاصره شد و سقوط کرد. بر اثر هجوم رومیان و به آتش کشیده شدن و تخریب دوم مسجد شمار زیادی از یهودیان کشته و عده بسیاری نیز به اسارت درآمدند.

اگر تحریف تورات توسط یهود نه یک حادثه عادی، که یک توطئه‌ی از پیش طراحی شده باشد، بی‌شک تورات اصلی اینک بایستی نزد تحریف‌کنندگان آن موجود باشد.

اگر کوروش معرفی شده در متون یهودی هیچ نسبتی با این قوم و این دین نداشته، آن‌گاه حمله‌ی او به بابل و آزادسازی عجولانه‌ی این قوم، آن‌هم با عباراتی کاملاً مؤمنانه و یهودی، تأمل‌برانگیز می‌نماید.

جریان حمله بابلیان و دوران اسارت بابلی را باید یکی از مقاطع مهم و مشکوک تاریخ یهود و بلکه تاریخ بشر دانست که در کتاب‌های تاریخی این قوم مورد اشاره جدی واقع شده است.

با رحلت سلیمان دوران عزت بنی‌اسرائیل پایان یافت و انحراف این قوم کامل شد. قومی که خود را قوم برتر می‌شناختند، به گروهی تبدیل شدند که به تأسی از قرآن آنرا بنام حزب شیطان می‌شناسیم.

محدوده ملک سلیمان را از شام تا اصطخر دانسته‌اند. بعید نیست آنچه امروزه به نام بناهای تاریخی دوران هخامنشیان شناسانده می‌شود، در واقع بقایای ساخت و سازهای این حکومت عظیم در مرز شرقی آن باشد.

پس از موسی (ع) یوشع به‌عنوان وصی او رهبری بنی‌اسرائیل را به دست می‌گیرد و آنان را با استفاده از همان عصای موسی (ع) از رود اردن عبور داده و به سرزمین کنعان وارد می‌کند.

گرچه درخواست دیدن خداوند از نخستین رگه‌های حس‌گرایی و تجربه‌گرایی در میان بنی‌اسرائیل است، اما شاید بتوان بزرگترین انحراف بنی‌اسرائیل را که در قرآن کریم ذکر شده در داستان گوساله سامری یافت.

سازماندهی بی‌نظیر قوم بنی‌اسرائیل در دوره درنگ 15 ساله این قوم در صحرای سینا و به دست موسی علیه‌السلام به عنوان یکی از بزرگترین پیامبران و مربیان تاریخ صورت گرفت.