روزشمار تشکیل کشور جعلی اسرائیل

با نگاهی به حوادث برجسته‌ی سال‌های ۱۹۴۷ و ۱۹۴۸ کشور جعلی

سال ۱۹۴۷

[۱]

انگلستان که تا قبل از جنگ دوم جهانی اعلام کرده بود مهاجرت یهودیان به فلسطین متوقف خواهد شد، اداره‌ی فلسطین را به سازمان ملل واگذار می‌کند. سازمان ملل نیز تصویب می‌کند که فلسطین باید به دو کشور، یک کشور یهودی و یک کشور عربی تقسیم شود و اورشلیم [بیت‌المقدس] به‌عنوان منطقه‌ای بین‌المللی باقی بماند تا تمام پیروان ادیان بتوانند به سهولت از آن برخوردار شوند.

[۲]

طبق برنامه‌ریزی قرار است فرایند انتقال تا ۱۵ مه ۱۹۴۸ صورت بگیرد. برای بررسی واقع‌بینانه‌ی این‌که چه گروه یا کسانی سازمان ملل را تحت کنترل خود داشتند، بهتر است به این نکته توجه شود که سازمان ملل هیچ حقّی برای بذل و بخشش دارایی اعراب به هیچ‌کس را نداشت. یهودیان در آن زمان تنها مالک ۶ درصد از اراضی فلسطین بودند، با این حال قطعنامه‌ی ۱۸۱ سازمان ملل، ۵۷ درصد این سرزمین را به یهودیان واگذار کرد و برای اعرابی که در آن زمان مالک حقیقی ۹۴ درصد از این اراضی بودند، فقط ۴۳ درصد در نظر گرفت.

اشغال و غصب گام به گام فلسطین توسط یهودیان صهیونیست

[۳]

در فلسطین حملات تروریستی بر ضد انگلیسی‌ها ادامه دارد. در خلال تابستان این سال، سه تروریست یهودی با نام‌های یاکوب وایس (۱)، مایر ناکار (۲) و آوشالوم حبیب (۳) در رابطه با حمله به زندان شهر عکا در ۴ مه مجرم شناخته شده و قرار است به دار آویخته شوند.

در همان زمان گروه تروریستی ایرگون (۴) که رهبری آن را نخست‌وزیر آتی اسرائیل، مناخیم بگین (۵) برعهده دارد، دو گروهبان انگلیسی به نام‌های مروین پایس (۶) و کلیفورد مارتین (۷) را در ازای این سه تروریست یهودی گروگان می‌گیرند. بگین در این خصوص اظهار می‌دارد:

«ما دقیقاً هر زمانی که افرادمان کشته شوند، گروهبان‌های انگلیسی را به دار خواهیم آویخت.»

مناخیم بگین ؛ یهودی اشکنازی ؛ نخست‌وزیر اسرائیل

شعار و نشان گروه ایرگون، عبارت «فقط با اسلحه» است که در زیر آن عبارت «فقط همین» نیز نقش بسته‌است. نقشه‌ای که در نشان گروه آمده، محدوده جغرافیایی قیمومت بریتانیا بر فلسطین را نشان می‌دهد که علاوه بر اسرائیل کنونی، شاملِ محدوده نوار غزه، کرانه غربی و اردن نیز هست.

تروریست‌های یهودی اعدام می‌شوند و گروهبان‌های انگلیسی را هم در حالی که از دو درخت اوکالیپتوس به دار آویخته شده بودند، پیدا می‌کنند. سروان دی. اچ. گالتی (۸)، از گردان بیست‌وسوم رسته‌ی مهندسی نیروهای سلطنتی که قصد پایین آوردن یکی از اجساد را دارد، بلافاصله در اثر بروز یک انفجار به‌شدّت زخمی می‌شود؛ گویا یهودیان که از کشتن این دو سرباز انگلیسی قانع نشده بودند، در اجساد آن‌ها تله‌ی انفجاری کار گذاشته بودند!

روزنامه‌ی مشهور انگلیسی دیلی اکسپرس (۹) در صفحه‌ی اول خود عکس بزرگی از این دو سرباز را که از دو درخت حلق‌آویز شده بودند چاپ می‌کند که البته در حال حاضر این صفحه از بایگانی این روزنامه حذف شده است. مالک دیلی اکسپرس کسی نیست جز ریچارد دزموند (۱۰)، هرزه‌نگار یهودی.

تصویر مروین پایس و کلیفورد مارتین در روزنامه دیلی اکسپرس

[۴]

در ماه اکتبر، آلبرت اینشتین (۱۱)، یهودی اشکنازی، نامه‌ای سرگشاده خطاب به سازمان ملل می‌نویسد و در آن از نابودی همه‌ی حکومت‌های ملّی در جهت بازشدن راه برای تشکیل حکومتی جهانی که اداره‌ی آن را سازمان ملل [در واقع: زرسالاران یهودی، علی‌الخصوص روچیلدها] برعهده خواهد داشت، حمایت می‌کند!

[۵]

رئیس‌جمهور هری ترومن (۱۲) در ۲۱ ژوئیه در دفتر خاطرات خود این مطلب را ثبت می‌کند:

«یهودیان نه افرادی واقع‌بین و متعادل هستند و نه در خصوص مسائل جهانی عقیده و رأی درستی دارند. من دریافته‌ام که یهودیان افراد خیلی خیلی خودخواهی هستند. برای یهودیان مهم نیست از زمانی که به آنان توجه خاصی شده است چه تعداد استونیایی، لاتویایی، فنلاندی، لهستانی، یوگسلاو یا یونانی، به‌عنوان افراد آواره [پس از جنگ] قتل‌عام شده یا با آنان بدرفتاری شده است، با این حال، زمانی که یهودیان قدرت را در دست دارند- چه قدرت فیزیکی و چه قدرت اقتصادی یا سیاسی- ظلم یا بدرفتاری آنان به مردم ستم‌دیده، در مقایسه با هیتلر و استالین هیچ است.»

کتاب «من کوروش هستم: هری اس. ترومن و تولد دوباره اسرائیل»

سال ۱۹۴۸

[۱]

در بهار این سال، روچیلدها در جریان سفرهای انتخاباتی رئیس‌جمهور هری ترومن، مبلغ دو میلیون دلار به او رشوه می‌دهند تا اسرائیل را به‌عنوان کشور حاکم و مستقل به رسمیّت بشناسند.

[۲]

در نیمه‌‌های شب ۱۴ مه، تأسیس اسرائیل به‌طور رسمی در تل‌آویو اعلام می‌شود. ۱۱ دقیقه بعد، رئیس‌جمهور ترومن در ایالات متحده به‌عنوان اولین کشور خارجی، اسرائیل را به رسمیّت می‌شناسد. بعدها ترومن محرمانه به دوستان خود می‌گوید که می‌خواسته کشور یهودی را در «اولین ساعت از تولدش» به رسمیّت بشناسد. زمانی که روزنامه‌نگاران در خصوص این موضوع او را تحت فشار قرار می‌دهند، از بحث بیش‌تر درباره‌ی موضع جانبدارانه‌اش در قبال یهودیان امتناع می‌ورزد.

[۳]

پرچم اسرائیل پرده‌برداری می‌شود. نشان روی پرچم، نسخه‌ی آبی‌رنگ از مثلث شش‌پر قرمزرنگ روچیلد است. این پرچم حاشیه‌ی آبی رنگی در قسمت بالا و پایین خود دارد که نشانه‌ی رودخانه‌های نیل و فرات است. این مورد، جاه‌طلبی‌های ارضی یهودیان را آشکارا روشن می‌نماید؛ قلمرو اسرائیل مطابق با مرزهای مذکور در کتاب مقدس! این تصویر همچنین به‌معنای گنجاندن عراق، سوریه، اردن، لبنان و بخش‌هایی از عربستان سعودی در قلمرو اسرائیل است.

تمبری به مناسبت انتخاب پرچم رژیم جعلی اسرائیل / سال ۱۹۴۹

رهبران اسرائیل استفاده از مثلث شش‌پر روچیلد را مخفی نگاه می‌دارند و در رسانه‌های گروهی وابسته به این خاندان، آن را نشان ستاره داوود معرفی می‌کنند. با این حال تمام آن‌هایی که از نمادگرایی رمزآمیز آگاهی دارند، می‌دانند که این مثلث شش‌پر در مذاهب اسرارآمیز عهد عتیق، به‌عنوان نشان مولِک / مولوخ (۱۳) (به‌عنوان دیو قربانی ناخشنود توصیف می‌شود و جالب این‌جا است که نام جغدی سنگی است که افراد خاص در سازمان مرموز بوهمیان گراو (۱۴) آن را می‌پرستند) و عشتاروت (۱۵) (به‌عنوان رب خازن جهنم توصیف می‌شود) استفاده می‌شده است.

خدای مولوخ یا مولِک

به‌خاطر این‌که نشان مزبور از شش خط درست شده و شش ناحیه‌ی مثلثی و شش رأس دارد، عموماً به‌عنوان نشان شیطان نیز تلقی می‌شود. جالب این‌جا است که مثلث شش‌پر، همچنین برای نشان دادن سیاره زحل (۱۶) استفاده می‌شود؛ نامی که منتسب به اسم مرموز شیطان است. آیا این مسأله به‌منزله‌ی آن نیست که هرکسی که به نام اسرائیل کشته می‌شود، در واقع قربانی خداوند آنان یعنی شیطان می‌شود؟!

علاوه بر این، روز تعطیل یهودیان -یعنی شبات– که روز شنبه است، در اصل به‌عنوان روز شیطان شناخته می‌شود. خلاصه‌ی کلام این که مثلث شش‌پر بر روی پرچم اسرائیل، نشانه‌ی عددی جانور –۶۶۶– است. این جانور تمثال باستانی از شیطان است که به saturn [زحل] نیز شناخته می‌شود و روز مذهبی یهودیان در طول هفته به روز saturn معروف است.

[۴]

در اولین ساعات روز ۱۹ آوریل، ۱۳۲ تروریست یهودی از گروه تبهکاران ایرگون به‌رهبری مناخیم بگین و گروه اشترن (۱۷) به رهبری اسحاق شامیر (۱۸)، دویست مرد و زن و کودک را که در دهکده‌ی عربی دیر یاسین در کمال آرامش در خواب بودند، به‌طرز وحشیانه قتل‌عام می‌کنند. آنان برای جلوگیری از پی بردن ناظران خارجی به عمق قساوتشان در انجام جنایات جنگی، تلاش می‌کنند تعدادی از اجساد را بسوزانند؛ اما زمانی که این کار ناکافی به‌نظر می‌رسد، تعدادی از اجساد را در چاهی می‌ریزند تا آنان را از چشم نمایندگان صلیب سرخ مخفی نگه دارند. روز بعد، نمایندگان صلیب سرخ در مکان وقوع این جنایت حاضر می‌شوند و این خبر را به گوش جهانیان می‌رسانند.

اسحاق شامیر و آرم گروه اشترن (گروه لحی)

گزارش‌های رسیده از بازماندگان این جنایت را می‌توان در گزارش بخش تحقیقات جنایی مشاهده کرد که در واقع سندی مربوط به دولت فلسطین است که با شماره‌ی ۱۷GS/110/179 به تاریخ ۱۳، ۱۵ و ۱۶ آوریل سال ۱۹۴۸ طبقه‌بندی شده است. در این گزارش، ریچارد کتلینگ (۱۹)، بازپرس انگلیسی پرونده و دستیار بازرس کل اظهار می‌کند:

«حالت هیجان‌زده‌ی زنان که اغلب و به دفعات دچار ناراحتی و به‌هم‌ریختگی شدیدی شده بودند، باعث نمی‌شود که گزارش‌ها ثبت نشوند. بی‌تردید فجایع جنسی فراوانی توسط یهودیان مهاجم صورت گرفته است. به بسیاری از دختران جوان مدرسه‌ای تجاوز شده است. آنان حتی پیرزن‌ها را هم مورد اذیت و آزار جنسی قرار دادند. فقط یک مورد از این اقدام، آن است که دختر جوانی به معنی واقعی کلمه دو نیم شده است. بسیاری از نوزادان سلاخی و کشته شده‌اند. من هم‌چنین پیرزنی را دیدم که با وجود این که سن خود را ۱۰۴ سال معرفی می‌کرد، با قنداق تفنگ به‌شدت به سرش کوبیده بودند. زنانی که النگو به دست داشتند، دستشان قطع شده است و حلقه‌های انگشتر را نیز از دستان آنان خارج کرده‌اند؛ بخش‌هایی از گوش‌های زنان برای برداشتن گوشواره، پاره شده است.»

تمبر یادبود کشتار وحشیانه دیر یاسین

یهودیان در رویدادهای آتی و تا جایی که امکان دارد، از ورود نمایندگان صلیب سرخ به قلمرویی که در آن درگیر نبرد هستند، جلوگیری می‌کنند تا به این شکل، فرصت کافی برای پاکسازی شواهد اقدامات جنایتکارانه‌ی خود داشته باشند.

[۵]

متعاقب با اقدام سازمان ملل در تقسیم سرزمین فلسطین به کشور یهودی مستقل و کشور عربی مستقل، اسرائیلی‌ها در روز ۱۵ مه، دست به حمله‌ی نظامی دیگری بر ضد اعراب می‌زنند (که امروز این اعراب به فلسطینی‌ها معروف هستند) و آنان از طریق بلندگوهایی که بر روی کامیون‌های خود نصب کرده بودند، به اعراب هشدار می‌دادند اگر فوراً فرار نکنند همگی قتل‌عام خواهند شد.

هشتصدهزار عرب فلسطینی که قتل‌عام اخیر دیر یاسین را به‌خوبی به یاد داشتند، سراسیمه پا به فرار می‌گذارند. آنان از کشورهای عرب همسایه درخواست کمک می‌کنند، اما این کشورها در این خصوص دخالت نمی‌کنند؛ چرا که توانایی مقابله با تجهیزات نظامی به‌روز اسرائیل را ندارند؛ تجهیزاتی که رژیم یهودی استالین در روسیه در اختیار آنان قرار داده بود.

[۶]

یهودیان پس از انجام مجموعه‌ای از جنایات جنگی و نسل‌کشی، حالا کنترل ۷۸ درصد از سرزمین اولیه‌ی فلسطین را در دست داشتند. این قلمرو برخلاف ۵۷ درصد از خاک سرزمین فلسطین بود که پیش‌تر سازمان مللِ تحت کنترل یهودیان، به‌شکلی غیرقانونی به آنان پیشکش کرده بود!

در خلال این نسل‌کشی، منازل، دارایی و کسب و کار اعراب که برخی از آنان مسیحی بودند، از سوی یهودیان به یغما برده شد؛ ولی هرگز غرامتی به آنان پرداخت نشد. در نتیجه، این مردمان سر از چادر اردوگاه‌های فقیرنشین پناهندگان درآوردند. علاوه بر این، دست‌کم نیمی از این اعراب که از ترس جانشان سراسیمه از خانه و کاشانه‌ی خود فرار کرده بودند، شناسنامه و مدرک شناسایی خود را جا گذاشته بودند.

دولت اسرائیل پس از این رویداد، قانونی را به تصویب رساند که تنها آن دسته از اعرابی که قادر به اثبات تابعیت خود هستند، اجازه‌ی بازگشت به سرزمین‌شان -سرزمینی که حالا به‌عنوان اسرائیل شناخته می‌شد- دارند. این قانون به‌معنای آن بود که این چهارصد هزار عرب نمی‌توانند به سرزمین اجدادی‌شان بازگردند و تمام دارایی خود را که جا گذاشته بودند، از دست می‌دادند.

[۷]

دیوید بن گوریون (۲۰)، یهودی اشکنازی، یکی از بنیان‌گذاران اسرائیل و اولین نخست‌وزیر این رژیم، آشکارا اهداف یهودیان را در دفتر خاطرات خود به تاریخ ۲۱ مه، به این شکل توصیف می‌نماید:

«نقطه‌ضعف ائتلاف اعراب، لبنان است. برتری مسلمانان در این کشور تصنّعی است و به‌آسانی می‌توان این برتری را مضمحل کرد. یک حکومت مسیحی باید در آن‌جا شکل گیرد و مرز جنوبی آن حدفاصل رودخانه‌ی لیتانی (۲۱) باشد. ما با این دولت پیمان اتحاد امضا خواهیم کرد. به این‌ترتیب زمانی که قدرت سپاه عربی (۲۲) را در هم شکنیم، می‌توانیم امارت شرق اردن (۲۳) را از صفحه‌ی روزگار محو کنیم. پس از آن سوریه سقوط خواهد کرد. اگر با این وضعیت مصر هنوز هم جرأت جنگ با ما را داشته باشد، شهرهای پورت سعید، اسکندریه و قاهره را بمباران خواهیم کرد. به این‌سان باید جنگ را به پایان برسانیم و به نمایندگی از اجدادمان، مصر، آشور (۲۴) و کلده (۲۵) را از میان ببریم.»

پی‌نوشت‌ها: کشور جعلی ، کشور جعلی

(۱) Jacob Weiss
(۲) Meir Nakar
(۳) Avshalom Habib
(۴) Irgun
(۵) Menachem Begin (16 August 1913 – ۹ March 1992)
(۶) Mervyn paice
(۷) Clifford Martin
(۸) D. H. Gallatti
(۹) Daily Express
(۱۰) Richard Clive Desmond (born 8 December 1951)
(۱۱) Albert Einstein (14 March 1879 – ۱۸ April 1955)
(۱۲) Harry S. Truman (8 May 1884 – ۲۶ December 1972)
(۱۳) Moloch (also Molech or Molek)
(۱۴) Bohemian Grove

سازمانی شیطان‌پرست که از ۱۸۷۳ تاکنون اعضایش جلسات مخفی و سرّی خود را در جنگل‌های باستانی رد وود در شمال کالیفرنیا برگزار کرده‌اند. از اعضای سابق این کلوپ مخوف، می‌توان به برخی از رؤسای جمهور آمریکا مانند رونالد ریگان، ریچارد نیکسون و ژنرال آیزنهاور اشاره کرد.

(۱۵) Astaroth
(۱۶) Saturn
(۱۷) The stern Gang
(۱۸) Yitzhak Shamir (22 October 1915 – ۳۰ June 2012)
(۱۹) Richard Catling
(۲۰) David Ben-Gurion (16 October 1886 – ۱ December 1973)
(۲۱) Litani

(۲۲) Legion Arab
ارتش امارت شرق اردن و اردن امروزی در اوایل قرن بیستم میلادی.
(۲۳) Transjordan
(۲۴) شمال عراق و جنوب شرق ترکیه‌ی امروزی.
(۲۵) Chaldea
جنوب عراق امروزی

منبع: اندرو کارینگتن هیچکاک؛ صهیونیسم در مسیر سلطه، برگردان: محمدیاسر فرحزادی، تهران: نشر ساقی، چاپ اول ۱۳۹۱، ص۱۳۲-۱۳۹.

««« پایان »»»

آشنایی با رنگ‌های به‌کار رفته در مقاله‌ی فوق:

رنگ آبی برای تأکید بر کلمات کلیدی است.
رنگ قهوه‌ای برای نقل‌قول استفاده می‌شود.
رنگ بنفش در تیترهای اصلی استفاده شده.
رنگ نارنجی در تیترهای فرعی استفاده شده.
رنگ قرمز برای لینک‌دادن استفاده می‌شود.

کشور جعلی ، کشور جعلی ، کشور جعلی

اندیشکده مطالعات یهود در پیام‌رسان‌ها:

… … …

کشور جعلی ، کشور جعلی ، کشور جعلی