یهود، دشمن ملت (۲)

هولوکاست: ترکیبی از بیماری تیفوس، شورش یهودیان و سناریوی هالیوود دشمن ملت

فوران تشنج‌وار غرور ناسیونالیستی

این تفکرات، طبیعتاً در آن دوره تاریخی در طرز نگرش هیتلر نیز اثرگذار بود. پس از پایان جنگ اول جهانی، در سال ۱۹۱۹ هیتلر به عنوان مامور مخفی ارتش آلمان وارد حزب کارگر این کشور شد. در جریان رصد فعالیت‌های این حزب، مجذوب تفکرات ناسیونالیستی مؤسس حزب یعنی آنتون درکسلر گردید. درکسلر طرفدار تأسیس یک حکومت قدرتمند و ایجاد یک نسخه غیریهودی از سوسیالیسم بود. (۲۳)
هیتلر خیلی زود در این حزب پیشرفت کرد و به خاطر سخنرانی‌های قوی علیه معاهده ورسای، سیاست‏مداران رقیب و مخصوصاً علیه مارکسیست‌ها و یهودیان به شهرت رسید. فن بیان او مجذوب‌کننده بود؛ به راحتی جمعیت را روان‌شناسی می‌کرد و در هر لحظه همان حرفی را می‌زد که مردم می‌خواستند بشنوند. آلفونس هک یکی از نویسندگان آلمانی در مورد واکنش مردم به سخنرانی‌های او می‌گوید:

«در سخنرانی‌های او ما دچار فوران تشنج‌وار غرور ناسیونالیستی می‌شدیم. طی دقایق پایانی سخنرانی‌های او، تمام مردم با تمام توان و از ته دل در حالی که قطرات اشک روی صورت‌هایشان جاری بود فریاد می‌زدند: زنده باد! زنده باد! از آن زمان بود که جسم و روحم را به آدولف هیتلر تقدیم کردم.» (۲۴)

در سال ۱۹۳۳، هیتلر عملاً به قدرت برتر و بلامنازع آلمان تبدیل شده بود. او کابینه‌ای تشکیل داد و در آگوست ۱۹۳۴ به وزیر اقتصاد خود هاملر اسکاشت دستور داد تا اقتصاد کشور را برای وضعیت جنگی آماده کند. این آماده‌سازی با چاپ پول‌های جدید آغاز شد، اما یکی از مهمترین اقدامات در این زمینه، مصادره دارایی‌های افرادی بود که به عنوان دشمن ملت شناخته شده بودند. درصدر لیست دشمنان ملت، یهودیان قرار داشتند، اما نه تمام یهودیان، بلکه همان‌طور که هیتلر در مصاحبه با ماکس فرانکل بیان می‌کند:

«سرمایه‌داران یهودی که ملت آلمان را به بردگی خود درآورده‌اند.» (۲۵)

سال ۱۹۳۹، جنگ دوم جهانی آغاز شد. هیتلر از جمله افرادی بود که گروه‌هایی مانند یهودیان را مقصر شکست آلمان در جنگ اول جهانی می‌دانست. به همین دلیل از همان ابتدا تصمیم گرفت که اجازه تکرار این تجربه را ندهد. او روز ۳۰ ژانویه ۱۹۳۹ در یک سخنرانی که در پارلمان رایش سوم «رایستاگ» برگزار شد اعلام کرد:

«ممکن است سرمایه‌داران بین‏‌المللی یهودی در خارج از اروپا در به راه انداختن یک جنگ جهانی دیگر موفق شوند، اما نتیجه این جنگ بلشویک شدن جهان و پیروزی یهودیان نیست، بلکه محو شدن همیشگی نژاد یهود از اروپا خواهد بود.» (۲۶)

این برهه از تاریخ، نقطه بروز نزاع‌های تاریخی و سیاسی پیرامون موضوعی است که تحت عنوان هولوکاست شناخته می‌شود. به ادعای برخی مورخین، آلمان نازی طی جنگ دوم جهانی و بین سال‌های ۱۹۴۱ تا پایان ۱۹۴۵ نزدیک به ۶ میلیون یهودی را به دلایل نژادی و مذهبی و در اردوگاه‌های مرگ به قتل رسانده است. از نظر این گروه از مورخین، از سال ۱۹۳۳ در آلمان کمپ‌هایی برای شکنجه و کشتن مخالفان سیاسی از جمله کمونیست‌ها و سوسیال دموکرات‌ها توسط حزب نازی ایجاد شد. پس از مدتی این کمپ‌ها به عنوان اردوگاه کار اجباری یهودیان استفاده شد و در سال ۱۹۴۲ دولت آلمان مصمم شد در اجرای طرح «راه حل نهایی»، یهودیان ساکن در این کمپ‌ها را به قتل برساند. (۲۷) یکی از فازهای نقشه «طرح عمومی شرق» که توسط هیتلر برای تسلط بر اروپای مرکزی و شرقی طراحی شده بود، تبعید اهالی این مناطق به صربستان برای کارگری بود. این نقشه پس از شکست آلمان در اشغال کامل شوروی تغییر کرد. (۲۸)
مورخانی که معتقدند هولوکاست رخ داده است، (۲۹) این زمان را نقطه اوج نسل‌کشی مورد ادعای خود می‌دانند، اسناد موجود در مورد کنفرانس‌ وانسی که روز ۲۰ ژانویه ۱۹۴۲ با مدیریت رینهارد هایدریش و حضور ۱۵ افسر ارشد ارتش آلمان برگزار شد، مهمترین سند آن‌ها برای این ادعا به شمار می‌رود. (۳۰) به ادعای این گروه از مورخین، طبق نقشه هیتلر هولوکاست پاسخ نهایی به مساله یهودیان بود که دستور اجرای آن را به هنریش هیملر و رینهارد هایدریش داد و قتل به وسیله گازهای سمی در اتاق‌های گاز، سوزاندن در کوره و خندق‌های آدم‌سوزی، قرار دادن یهودیان در معرض گرسنگی مفرط یا بیماری‌های مسری و کار کشیدن از یهودیان بدون غذا و دارو، روش‌های استفاده شده در جریان هولوکاست بوده است. (۳۱) با وجود این تفاسیر، مورخین زیادی معتقدند که نمی‌توان قتل یهودیان را مستقیماً به هیتلر ربط داد. به عنوان مثال، جفری مگارگی در کتاب نابودی جنگ که سال ۲۰۰۷ منتشر شد می‌گوید:

«هیچ سندی مبنی بر صدور فرمان مستقیم از جانب هیتلر برای قتل یهودیان وجود ندارد.» (۳۲)

هولوکاست : شیوع تیفوس یا سناریوی سینمایی؟

فقدان اسناد حقوقی در مورد صدور فرمان قتل عام یهودیان، همچنین وجود تناقض در ادعاهای برخی مورخین طرفدار ماجرای هولوکاست و نتایج بررسی مجدد اسناد و شواهد تاریخی سبب شد تا اندیشمندان بسیاری در مقابل این ادعاها موضع‌گیری کنند. به عنوان مثال، دکتر روبر فوریسون، نویسنده و مورخ فرانسوی و یکی از مشهورترین منتقدان هولوکاست در کتاب «اتاق‌های گاز: واقعیت یا افسانه؟» می‌نویسد:

«در سال ۱۹۴۵، یعنی در آخرین ماه‌های جنگ، تیفوس در اردوگاه برگن – بلسن شیوع پیدا کرد، به نحوی که آلمانی‌ها نتوانستند آن را مهار کنند. البته در آن زمان اوضاع عمومی آلمان بسیار از هم پاشیده و غم‌انگیز بود. هیچ‌گونه مواد غذایی و دارویی به اردوگاه‌های آلمانی نمی‌رسید. نیروی هوایی متفقین از ماه‌ها قبل جاده‌ها و راه‌های زمینی را بمباران می‌کرد. صحنه‌های وحشتناکی که انگلیسی‌ها پس از دستیابی به این اردوگاه دیدند، مربوط به همین شیوع تیفوس بود. عکس‏هایی که از سوی متفقین از اجساد این اردوگاه گرفته شده، مربوط به ضعف و لاغری ناشی از بیماری تیفوس بود و کشتاری در میان نبوده است. انگلیسی‌ها خود نیز در مهار آن دچار مشکلات بسیار شدند، آنچنان که بسیاری از اسیران بر اثر ابتلا به بیماری تیفوس می‌مردند و این تقصیر انگلیسی‌ها هم نبود. بنابراین، آلمانی‌ها و انگلیسی‌ها نبودند که در برگن – بلسن می‌کشتند؛ بلکه این تیفوس بود که کشتار می‌کرد.» (۳۳)

فوریسون به عکس‌های ساختگی از اتاق‌های گاز مورد ادعای صهیونیست‌ها اشاره کرده و ضمن رد این ادعا با استناد به مدارک غیرقابل انکار، با تعجب می‌پرسد که:

«اگر این عکس‌ها واقعی است، چگونه سربازان آلمانی – مورد ادعا – بدون ماسک و بی آن‌که کمترین پوششی بر دهان، بینی و چشم خود داشته باشند در اتاق‌های مالامال از گازهای کشنده ایستاده و بر جان کندن یهودیان محکوم نظارت می‌کنند؟»

دکتر روژه گارودی مورخ فرانسوی، یکی دیگر از منتقدان جدی هولوکاست است که سال ۱۹۹۸ به جرم انکار هولوکاست در کتاب «اسطوره‌‌های بنیان‌گذار سیاست اسرائیل» در دادگاه به پرداخت جریمه محکوم گردید.
او در صفحه ۷۲ کتاب می‌نویسد:

«در اسناد مورخین طرفدار هولکاست از خندق‌هایی صحبت شده است که برای سوزاندن جنازه‌ها از آن‌ها استفاده می‌شد. خندق‌هایی به عمق حدوداً دو متر. نکته جالب در مورد خندق‌ها این است که نیم متر از این خندق‌ها غرق در آب بوده‌اند و این وضعیت تا به امروز ثابت مانده است. غیرممکن است که بتوان جسدها را در آب سوزاند، پس چگونه اسناد ادعا می‌کنند که جنازه‌ها در این خندق‌ها سوزانده می‌شده‌اند؟ این تنها یکی از دروغ‌های موجود در مورد قضیه هولوکاست است.»

جان برایانت در مقاله «دروغ بزرگ هولوکاست» که در ژوئن ۲۰۱۲ منتشر شد می‌نویسد:

«هولوکاست ماشین پول‌سازی اسرائیل است. همدردی بیهوده با یهودیانی که می‌گویند قتل‌عام شده‌اند باعث شده است تا میلیاردها دلار پول از آلمان و آمریکا به جیب اسرائیلی‌ها سرازیر شود و بسیاری از کشورها مانند کانادا قوانینی سخت علیه انکارکنندگان هولوکاست وضع کرده‌اند تا این ماشین پول‌سازی را در حرکت نگه دارند.»

دکتر رأفت سید احمد مورخ و محقق مصری روز ۱ جولای ۲۰۰۴ در مقاله‌ای به نام «دروغی درباره سوزاندن یهودیان» که در مجله الایوا منتشر شد نوشت:

«ماجرای هولوکاست دروغی بود برای پیشروی بنگاه‌های اقتصادی صهیونیستی. زمانی که این ادعا با استفاده از آزمایش‌های علمی بررسی شد، دروغ بودن آن مشخص گشت و از آن پس با انکارکنندگان هولوکاست برخوردهای جدی می‌شود.»

گرچه میلیون‌ها انسان بی‌گناه در جریان جنگ دوم جهانی به قتل رسیده‌اند، اما ادعای وجود یک کشتار هدفمند و سازمان‌دهی شده یا همان نسل کشی‌ علیه یهودیان کماکان مورد مناقشه است و نمی‌توان قاطعانه در مورد آن نظر دارد. در حقیقت، نه تنها اصل ادعای وقوع هولوکاست مورد تردید است، بلکه نسبت دادن آن به هیتلر نیز قابل اثبات نیست. در آلمانِ پس از جنگ جهانی اول، به سبب نظریه خنجر از پشت که هرگز نفی یا رد نشد، نگاهی منفی نسبت به یهودیان به وجود آمد که منحصر به سیاست‌های نازی‌ها نبود.
در واقع، تمامی ژرمن‌های ملی‏‌گرای حاضر در جنگ به خوبی می‌دانستند که این جنگ ریشه در تحقیری دارد که در اثر انعقاد معاهده ورسای دامان غرور ملی آنان را گرفت و این معاهده ریشه در خیانتی دارد که سرمایه‌دارن یهودی و برخی از یهودیان عادی به عنوان جاسوس در حق آلمان روا داشتند. پس عجیب نیست اگر در آن هنگام یک سرباز آلمانی قصد جان یک یهودی را می‌کرد. علاوه بر این، در بررسی علل شکل‌گیری تفکرات ضد یهودی در اروپا باید به زمینه‌های تاریخی این تفکر دقت کرد. یهودستیزی یکی از عناصر اصلی شکل‏‌دهنده تاریخ اروپا طی قرون گذشته بوده و نمی‌توان آن را در هیتلر یا قرن بیستم محصور کرد. برخوردهایی که بین قرون ۱۱ تا ۱۴ میلاد در کشورهایی مانند فرانسه، انگلستان، آلمان و اسپانیا با یهودیان صورت گرفت نمونه‌هایی از این زمینه تاریخی هستند. اما در سال‌های گذشته اسناد دیگری نیز توسط مورخان انگلیسی منتشر شده است که از رازهای هولوکاست پرده بر می‌دارد. این مورخان که به آرشیوهای OSS (سازمان اطلاعات نظامی آمریکا) در دهه ۱۹۴۰ دست یافته‌اند، معتقدند که اصلی‌ترین اسناد هولوکاست در زمان ساخت فیلم کارخانه‌های مرگ جعل شده است. در این هنگام OSS هنری کلمان از جاسوسان یهودی خود را مأمور کرد تا پیش از محاکمه رهبران نازی‌ها در دادگاه نورنبرگ، اسنادی مبتنی بر یهودی‌کشی را از اردوگاه‌های کار اجباری در آلمان تهیه کند تا به عنوان اسناد هولوکاست بتواند مورد استناد قرار گیرد. این مأموریت تحت اشراف سرلشکر ویلیام داناوان (رئیس OSS) و ریچارد هلمز (مشاور جنگ روانی سازمان اطلاعات نظامی آمریکا) پیش می‌رفت. کلمان در جست‏‌وجوهای خود به یافته‌‏های معتبری درباره یهودی‌‏ستیزی سیستماتیک دست نیافت، اما فیلم‌هایی از شورش یک محله یهودی‌‏نشین و مرگ و میرهای ناشی از تیفوس در اردوگاه‌‏های کار اجباری یافت که ماده اولیه ساخت فیلم کارخانه‏‌های مرگ شد؛ فیلمی که زیرنظر جان فورد (فیلمساز معروف و رئیس بخش سینمایی OSS) تهیه گشت و این فیلم سینمایی در اردوگاه نورنبرگ هنگام محاکمه رهبران نازی‌ها به سبب اتهام هولوکاست و یهودی‏‌کشی به نمایش درآمد. حتی مورخان CIA امروزه ادغان دارند که هولوکاست چیزی بیش از یک فیلم هالیوودی (با همه عناصر اغراق آمیز آن) نیست.

نویسنده: دکتر رها بهار

قسمت قبلی این مقاله

پی‌نوشت‌ها:
23. ایان، کرشاو، «زندگی‏نامه هیتلر»، نیویورک، انتشارات نورتون، ۲۰۰۸، ص. ۸۲.
24. آلفونس، هک، «فرزند هیتلر»، فونیکس، ۱۹۸۵، ص. ۲۳.
25. ویلیام، شیرر، همان، ص. ۲۵۹.
26. میشل، ماروس، «هولوکاست در تاریخ»، تورنتو، ۲۰۰۰، ص. ۳۷.
27. لاورنس، ریس، «نازی‌ها: هشداری از جانب تاریخ»، نیویورک، نیوپرس، ۱۹۹۷، ص. ۱۴۹.
28. ریچارد، اونس، «رایس سوم در جنگ»، نیویورک، انتشارات پنگوئن، ۲۰۰۸، ص. ۳۱۸.
29. به عنوان مثال ن.ک. «آلن بولاک» (۱۹۶۲)، «جان کانوی» (۱۹۶۸)، «دیتریچ آینگر» (۱۹۸۵)، «هانس دولینگر» (۱۹۹۵)، «یهودا باور» (۲۰۰)، «جوزف بندرسکی» (۲۰۰)، «ریچارد بانی» (۲۰۰۱)، «مایکل دورلند» (۲۰۰۹)، «ایان کرشاو» (۲۰۱۲).
30. نورمن، نایمارک، «آتش خشم: پاکسازی نژادی در اروپای قرن بیستم»، انتشارات دانشگاه هاروارد، ۲۰۰۲، ص. ۸۱.
31. ویلیام، شیرر، همان، ص. ۹۶۴.
32. جفری، مگارگی، «نابودی جنگ : نبرد و نسل‌کشی در جبهه‌های شرقی»، انتشارات راومن، ۲۰۰۷، ص. ۱۶۴.
33. روبر، فوریسون، «اتاق‌های گاز در جنگ جهانی دوم: واقعیت یا افسانه؟»، ترجمه سیدابوالفرید ضیاءالدینی، تهران، انتشارات ضیاء اندیشه، ۱۳۸۱، ص. ۸۴.

تنها با یک کلیک به کانال تلگرام اندیشکده مطالعات یهود بپیوندیم: