یهود و اسرائیل

هدف جنبش جهانی صهیونیسم از کنگره بازل، ایجاد مبنایی برای گسترش جنبش مسیحی-آمریکایی عاشقان صهیون، به یک جنبش سیاسی سازمان‌یافته صهیونیستی مختص یهودیان بود.

اگر اصول چهارده‌گانه ویلسون نبود، با قوانین بین‌المللی موجود در قبل از دو جنگ جهانی، کار برای تشکیل رژیم غاصب اسرائیل در فلسطین بسیار سخت‌تر می‌شد.

کشف منابع نفتی در مناطق شمالی عراق کنونی در کرکوک و موصل توسط انگلیسی‌ها، هم مزاحمی برای توافق سایکس - پیکو بود و هم اهمیت فلسطین را برای انگلیس چند برابر کرد.

اعطای فلسطین به یهود در اعلامیه بالفور با وعده انگلیس به اعراب و مسلمانان در تناقض بود. انگلیس به شریف حسین گفت یهودیان لطمه‌ای به استقلال اعراب نمی‌زنند و او هم باور کرد!

اعلامیه بالفور در نوامبر ۱۹۱۷، از موافقت‌نامه سایکس-پیکو ناشی شد، ولی اهمیتش از این منظر که نطفه اسرائیل را گذاشت، حتی مهم‌تر بود.

اگر به اسرائیل با لنز استعمار نگاه کنیم، درست‌تر این است که نقطه‌‌ی آغازین تشکیل نطفه این غده سرطانی را «لحظه‌‌ی عوض‌شدن شکل استعمار از سنّتی به نوین» قرار دهیم.

به‌نظر می‌رسد که بُعد دینی عقیدتی وارد باور نظامیان صهیونیست شده، که می‌تواند توضیح‌دهنده توانایی اسرائیل برای جنگیدن در یک جنگ فرسایشی و سازگاری با نرخ بالای تلفات انسانی باشد.

اعلامیه بالفور نتیجه یک دوره 20 ساله از زمان برپایی کنفرانس بال سوئیس بود که سران صهیونیسم با به‌کارگیری اهرم‌های مالی، سیاسی و دیپلماتیک خود، فرآیند صدور آن را تکمیل کردند.

از جمله مواردی که همواره سعی در خاموش کردن آن بوده است، نقش خاندان روچیلد در تاسیس اسرائیل و حمایت از این غده سرطانی در منطقه غرب آسیا است.

روچیلدها به هری ترومن رشوه می‌دهند. در نیمه‌‌های شب 14 مه تأسیس کشور جعلی اسرائیل اعلام می‌شود. 11 دقیقه بعد آمریکا اسرائیل را به رسمیّت می‌شناسد!