تاریخ یهود

سهم یهودا ناسی در بنیان‌گذاری نهادهای سیاسی و فقهی یهودیت و اقتدار اقتصادی و سیاسی الیگارشی یهودی چنان عظیم است که به درستی می‌توان او را بنیان‌گذار یهودیت جدید نامید.

انقلاب مسیحیت در زمان نرون، امپراتور روم، آغاز شد و سپس به دستور تیتوس فلاویوس وسپاسین، طی جنگ‌های خونین و طولانی بی‌رحمانه سرکوب شد. سهم الیگارشی یهودی در این سرکوب شایسته پژوهش جدی است.

ظهور الیگارشی حاخامی مدیون شورای سنهدرین است. همان نهادی که حکم قتل عیسی (ع) را صادر کرد و بعنوان عالی‌ترین مرجع دینی، سیاسی، فقهی و قضایی یهودیان تا دوران معاصر تداوم داشته است.

صدوقیون تداوم کهانت سنتی (کهنیم) قبیله یهودند و فریسیون بیانگر روحانیت جدید یهودی (حاخامیم). در سده نخست میلادی از آمیزش فریسیون و صدوقیون، با غلبه گرایش فریسی، الیگارشی حاخامی پدید شد.

به نوشته دایرة المعارف یهود، جولیوس سزار در جنگ‌های خود، یهودیان را «متحد خویش» می‌دانست و به پاس خدمات اشرافیت یهودی بندر حیفا را پس از اشغال به آنتیپاتر بخشید.

عزرای کاتب خاندان حکومتگری را بنیاد نهاد که تا پایان دوره سلوکی بر «ایالت یهود» فرمان راند و تا اواخر سده اول میلادی به عنوان متولی معبد سلیمان در رأس «جامعه یهودی» جای داشت.

موج جدید جنبش پیامبری که از زمان سلطنت یهویاقیم آغاز شد، بازتابی است از گسترش فساد و ستم و بی‌عدالتی که زندگی اتباع دولت یهود را سخت تیره نموده بود.

در تاریخ‌نگاری یهود، تبعید بابل دومین مظلومیت بزرگ یهودیان، پس از انهدام قبایل ده‌گانه شمالی به‌وسیله امپراتوری آشور است. اما این ماجرا نیز دروغی بزرگ بیش نیست.

اشرافیت یهود که خود عامل انهدام بنی‌اسرائیل بود، آنگاه که نام و نشانی از آنان نماند، مظلومیت اسباط ده‌گانه را نیز به نام «مظلومیت قوم یهود» به تاراج برد.

ایلیاء نبی از نظر احیاء سنن یکتاپرستی و مبارزه با ستم و بی‌عدالتی و فساد بین پیامبران پس از موسی یگانه است. قرآن کریم با نام الیاس از او با تجلیل فراوان یاد کرده است.