تاریخ یهود

جریان حمله بابلیان و دوران اسارت بابلی را باید یکی از مقاطع مهم و مشکوک تاریخ یهود و بلکه تاریخ بشر دانست که در کتاب‌های تاریخی این قوم مورد اشاره جدی واقع شده است.

با رحلت سلیمان دوران عزت بنی‌اسرائیل پایان یافت و انحراف این قوم کامل شد. قومی که خود را قوم برتر می‌شناختند، به گروهی تبدیل شدند که به تأسی از قرآن آنرا بنام حزب شیطان می‌شناسیم.

محدوده ملک سلیمان را از شام تا اصطخر دانسته‌اند. بعید نیست آنچه امروزه به نام بناهای تاریخی دوران هخامنشیان شناسانده می‌شود، در واقع بقایای ساخت و سازهای این حکومت عظیم در مرز شرقی آن باشد.

پس از موسی (ع) یوشع به‌عنوان وصی او رهبری بنی‌اسرائیل را به دست می‌گیرد و آنان را با استفاده از همان عصای موسی (ع) از رود اردن عبور داده و به سرزمین کنعان وارد می‌کند.

گرچه درخواست دیدن خداوند از نخستین رگه‌های حس‌گرایی و تجربه‌گرایی در میان بنی‌اسرائیل است، اما شاید بتوان بزرگترین انحراف بنی‌اسرائیل را که در قرآن کریم ذکر شده در داستان گوساله سامری یافت.

سازماندهی بی‌نظیر قوم بنی‌اسرائیل در دوره درنگ 15 ساله این قوم در صحرای سینا و به دست موسی علیه‌السلام به عنوان یکی از بزرگترین پیامبران و مربیان تاریخ صورت گرفت.

بنی‌اسرائیل در یک طراحی آخرالزمانی برای تشکیل ملک جهانی اسلام بنا بود هسته اولیه‌ای را تشکیل دهند تا مأموریت جهانی‌سازی دعوت خداوند را از سرزمین فلسطین و انتشار آنرا در گستره گیتی به انجام رسانند.

هرکس در روش‌های یهود از زمان صدور اعلامیه بالفور تاکنون دقت کند، درمی‌یابد که برنامه‌ی مبتنی بر تجمع و یورش تنها برنامه‌ای است که یهودیان بر آن تکیه کرده‌اند و فعالیت‌های سیاسی نمایشی بیش نیستند.

بیانیه بالفور نامه‌ای بود از آرتور جیمز بالفور وزیر خارجه بریتانیا به والتر روچیلد، پیرامون موضع مثبت دولت بریتانیا برای ایجاد خانه ملی برای یهودیان در فلسطین. سرآغازی برای ظهور صهیونیسم جهانی.

مسأله سؤال‌برانگیز این است که اندیشه‌ای که خود را پشتیبان زحمتکشان جهان می‌داند و شعار جهان‌میهنی را سر می‌دهد و مخالف هر نوع ملی‌گرایی بوده چگونه با میهن‌پرستی افراطی صهیونی روی موافق نشان داده است؟!