یهود و کابالا

نه رهبران گفتگوی تمدن‌ها توجه داشتند و نه اجتهادكنندگان میزگردها كه كارشان دقیقاً خواسته ابلیس است و به رسمیت شناختن كابالیسم.

در ماجرای حضرت موسی و فرعون سه جریان كابالیستی را در برابر موسی (ع) مشاهده می‌كنیم: كاهنان، ملاء (= سنا يا مؤتمر) و فرعون.

چرا خداوند دینداران و مؤمنان را با قدرت خود از طریق اعجاز یاری نمی‌کند تا بتوانند در برابر جریان مداوم و قدرت كابالیسم پیروز شوند؟

تمدن مصر هرچه ترقی می‌کرد بر ماهیت کابالیستی آن افزوده می‌گشت به حدی که اهرام مصر به عنوان سمبل سوم کابالا تا به امروز، بوده و هست.

کابالیسم همه‌جا را گرفته حتی آنان که به خاطر چشمه‌ی زمزم در همسایگی اسماعیل زندگی می‌کنند، در احیای کعبه به کمک ابراهیم و اسماعیل نمی‌آیند.

قرآن ویژگی‌های جامعه سدوم یا همان قوم لوط را از زبان لوط چنین می‌شمارد: 1- کمونیسم جنسی 2- همجنس‌بازی 3- نفرت از پاکی.

افسانه‌ی حضور ابراهیم در مصر را ساخته‌اند تا زمینه را برای ادعای صهیونیست‌های کابالیست که مدعی مالكیت از نیل تا فرات هستند، آماده کنند.

ابراهیم (ع) را آزاد می‌گذارند و به دنبال فرصتی هستند تا او را توسط خود مردم محکوم و مجازات کنند. اما این‌بار خود ابراهیم مناظره با کابالیسم را آغاز می‌کند.

در بیان ابراهیم (ع) بت‌پرستی فرع بر شیطان‌پرستی است. سران کابالیسم همیشه در طول تاریخ به حضور شخص ابلیس رسیده و او را می‌پرستیدند.

براساس احادیث باید به دو ادریس معتقد باشیم: هرمس اول پدر بزرگ نوح که ریسندگی و بافندگی را اختراع کرد و هرمس دوم، ادریس بابلی که مخترع خط بود.