یهود و رسانه‌ها

فیلم جادوگر با قوّت نسبی در کارگردانی و خصوصاً فیلمنامه، سعی دارد جهانی بی‌خدا را به تصویر بکشد که انسانِ از همه‌جا مانده، جز پناه بردن به شیاطین و جادوگران چاره‌ای ندارد.

فیلم میدسامر با ترسیم جهانی تاریک که امیدی در آن وجود ندارد، نشانه‌ی به بن‌بست رسیدن انسان مدرن و بی‌خداست که فرجامی جز هلاکت در بین فرقه‌های شیطانی نخواهد داشت.

در فیلم معصوم، خون مسیح نه تنها مقدّس نیست، بلکه باعث ایجاد یک هیولا می‌شود! منتظران منجی نیز موجوداتی شیطان‌صفت و جلّاد هستند که مخالفان خود را شکنجه و تکه‌تکه می‌کنند!

در انیمیشن «اوریون و تاریکی» که مخاطب کودک دارد، چون «معاد» انگار می‌شود، طبیعتاً هدف زندگی نیز زیر سؤال رفته و به همین دلیل فیلمساز در اثر پوچی را ترویج و تبلیغ می‌کند.

در فیلم «افق: حماسه آمریکایی» اشغال زمین‌های سرخپوستان توسط سفیدپوستان، متمدّنانه و دفاع سرخپوستان از سرزمین‌شان، وحشیانه است. مانند تصویر رسانه‌های جهانی از فلسطین و اسرائیل!

المپیک در مراسمی مشرکانه به ادیان الهی توهین می‌کند و تعالیم شیطانی خود را چه در عقائد (شرک و چندگانه‌پرستی) و چه در سبک زندگی (همجنس‌بازی و فساد جنسی) ابراز می‌دارد.

در بازی دیابلو ۴ شاهد جهانی تیره و تار هستیم، شیاطین حکمرانان باطنی جهان‌اند و انسانِ یله و رها بایستی برای در امان ماندن از یک شیطان، به شیطانی دیگر پناه ببرد.

فیلم‌های گیرمو دل تورو از جمله فیلم هزارتوی پن به‌دنبال جذاب نشان‌دادنِ موجودات شیطانی و شیطان نشان‌دادنِ انسان‌ها، خصوصاً دشمنان آمریکاست.

فیلم جن گیر با اغراق در قدرت شیاطین، جهانی را ترسیم می‌کند که گویا خدای غرب آن‌ها را در میانه‌ی جولان شیاطین رها کرده و کلیسای منفعل هم نمی‌تواند گرهی را باز کند.

در فیلم «شکل آب» مضمونِ «شیاطین انسانی» و «ناجیان غیرانسانی» در شکل مأمور سنگدل و مسیحی دولت، و زن مظلوم و مورد حمایت موجود عجیب داستان، متبلور می‌شود.