تسلط یهود بر هالیوود

هالیوود بدون شک تحت مالکیت و نفوذ صهیونیست‌هاست و بر همین اساس، تصویری که از اسرائیل ارائه می‌دهد به شدت تحریف شده است. اگرچه تصور رایج این است که هالیوود یک سینمای لیبرال و آزاد است، اما وقتی پای رژیم صهیونیستی وسط می‌آید، داستان کاملاً متفاوت می‌شود. یهود بر هالیوود
موضوع اصلی فیلم‌های سینمایی هالیوودی که در دفاع از رژیم صهیونیستی ساخته می‌شوند، موضوع هولوکاست است، که به عنوان یک واقعیت تاریخی غیرقابل‌انکار مطرح می‌شود و از نظر هالیوود به تمام اعمال خشونت‌آمیز ارتش اسرائیل علیه فلسطینیان مشروعیت می‌بخشد.
اولین استودیوهای فیلم‌سازی در هالیوود در دهه ۱۹۲۰ و توسط مهاجران یهودی ساخته شدند. اکثر غول‌های اوایل عمر هالیوود نظیر هری کوئن ، ویلیام فاکس ، لویی بی میر و جک و هری وارنر همه یهودی بودند. به قول نیل گبلر نویسنده و منتقد سینما همه این افراد که هالیوود را تأسیس کردند، در شرق اروپا و با فاصله ۱۰ کیلومتری از یک‌دیگر به دنیا آمدند و نهایتاً در لس‌آنجلس با فاصله ۲۵ کیلومتری از هم روزگار گذراندند. باید گفت رؤیای آمریکایی در شرق اروپا متولد شده است.
در آغاز قرن بیستم، فیلم‌ها، دیدگاه توماس ادیسون و آمریکایی‌های دیگر را درباره آمریکا منعکس می‌کردند. اغلب فیلم‌ها برای سرگرمی قشر کارگر ساخته می‌شدند. در همین حین، غول‌های یهودی در ابتدای تاریخ هالیوود به کالیفرنیا نقل مکان کردند. دلیل این کار این بود که کالیفرنیا یک نظام دست نخورده اجتماعی داشت و به هیچ عنوان به پیچیدگی نقاط دیگر آمریکا نبودند.
یهودی‌های هالیوود معتقد بودند می‌توانند در کالیفرنیا نظام اجتماعی دل‌خواه خود را بسازند و امپراطوری خودشان را برپا کنند. نه تنها در فیلم‌هایشان، بلکه در زندگی شخصی و در جامعه‌شان. مدیران یهودی هالیوود بخش عمده خروجی سینما را در اختیار گرفتند و نظارت بر همه ابعاد فیلم‌های تولیدی را به عهده داشتند تا دیدگاهی را کنترل کنند که فیلم‌ها ترویج می‌کردند. هر کارگردان، نویسنده و بازیگری که می‌خواست در سینمای هالیوود کار کند باید مطابق میل یهودی‌ها عمل می‌کرد.
یهودی‌ها عملاً آمریکای خود را ساختند. آمریکایی که نه آن زمان و نه امروز، آمریکای واقعی نبوده، بلکه نسخه یهودی آمریکاست. تصاویر این “سایه آمریکا” آن‌قدر مشهور و رایج شد که آمریکای واقعی را در خود گم کرد. تناقض امروز جامعه آمریکا این است که شهروندان این کشور اکنون خود را با همان سایه‌ای تعریف می‌کنند که یهودی‌های مهاجر اروپای شرقی برایشان ساخته‌اند.

اواسط قرن بیستم، استودیوهای هالیوودی به معبدهای دین جدید هالیوود با ارزش‌های یهودی تبدیل شده بودند. فیلم ویولون‌زن روی پشت‌بام محصول ۱۹۷۱ به کارگردانی نورمان جویسون داستان زندگی یک شخصیت یهودی به نام “تویی” را روایت می‌کند که به دنبال حفظ “سنت”های یهودی خود در زمانه‌ای است که از همه سو علیه این سنت‌ها تبلیغ می‌شود. “ویولون‌زن روی پشت‌بام” داستانی قدیمی و شناخته‌شده است که بارها در قالب نمایش روی صحنه رفته بود و تا سال‌ها رکورددار سالن‌های نمایش “برادوی” در نیویورک بود.
این فیلم که سبکی ساده و طنز دارد و در ژانر موزیکال قرار می‌گیرد، روی واژه “سنت” تأکید می‌کند. شخصیت اصلی در جایی از فیلم می‌گوید:

“ما به خاطر سنت‌هایمان، سال‌‌های سال است که توازن خود را حفظ کرده‌ایم. ما برای همه چیز سنت داریم: چگونه بخوابیم، چگونه بخوریم، چگونه کار کنیم… چگونه لباس بپوشیم. مثلاً همیشه سرمان را می‌پوشانیم. همیشه پارچه کوچکی دور کمرمان می‌بندیم، این نشان عقیده دائمی ما به خداست. شاید بپرسید این سنت چگونه آغاز شد. به شما می‌گویم… نمی‌دانم، اما سنت این است. به خاطر همین سنت‌ها، هر کدام از ما می‌داند چه کسی است و خدا از او چه انتظاری دارد.“

بازیگرها به خدایان و الهه‌های دین جدید آمریکا تبدیل شدند. دین جدید نیاز به بت داشت و این بت‌ها باید یهودی می‌بودند. بعد از پایان جنگ جهانی دوم و آغاز اشغال فلسطین توسط صهیونیست‌ها، هالیوود هدف اصلی خود را پیدا کرد: ترویج و تبلیغ آرمان صهیونیستی به عنوان یک ارزش آمریکایی. اکنون با گذشت صد سال از آن زمان، داستان هالیوود هنوز هم همان است. غول‌های هالیوود رفته‌اند، اما میراثشان همچنان باقی است. هنوز همه رؤسای استودیوهای بزرگ، یهودی هستند. حدود دو سوم از برنامه‌سازان تلویزیون هم یهودی هستند. چرا تسلط یهودی‌ها بر سرگرمی‌های مردم آمریکا در رسانه‌های عمومی مطرح نمی‌شود؟ دلیلش ساده است. رسانه‌های عمومی هم در دست یهودی‌هاست.
فیلم‌سازهای آرمان‌گرا در هالیوود باید سه نکته را همواره به خاطر داشته باشند:

یک: یهودی‌ها در رأس زنجیره قدرت در هالیوود هستند.
دو: قرار نیست کس دیگری جای آن‌ها بنشیند.
سه: دو نکته‌ی اول را هیچ‌گاه فراموش نکنید.

آرتور اولیویر مقام سابق دولت آمریکا معتقد است:

“استودیوهای فیلم‌سازی در اختیار یهودی‌ها هستند و بسیاری از این یهودی‌ها صهیونیست هستند. من می‌خواستم در جشنواره فیلم “افق نو” در ایران شرکت کنم. برای شرکت در این جشنواره باید فیلم خودم را روی سایت “بدون جعبه” می‌گذاشتم. وقتی این کار را کردم، مسئولین سایت، فیلمم را حذف کردند و دیگر اجازه ندادند فیلمی روی سایت‌شان بگذارم. بعد از مدتی فهمیدم که مدیر سایت یک صهیونیست است که از شهرک‌سازی‌های اسرائیل در فلسطین و تبدیل این کشور به یک سرزمین کاملاً یهودی حمایت می‌کند. از این دست اتفاقات در هالیوود زیاد وجود دارد. هر فیلمی که از اسرائیل انتقاد کند، ممکن نیست در هالیوود ساخته شود.“

ونسا ردگریو برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر زن سال ۱۹۷۷

البته ستاره‌های سینمایی هم بوده‌اند که با روند عمومی در هالیوود مقابله و از تسلط صهیونیست‌ها بر هالیوود یا وحشی‌گری‌های رژیم صهیونیستی انتقاد کرده‌اند. ونسا ردگریو برنده جایزه اسکار بازیگر نقش زن، پس از دریافت جایزه خود می‌گوید:

“من موفقیت خودم و همکارانم را مدیون اعتقاد به آن چیزی می‌دانم که در کارمان نشان دادیم. اعتقادمان به میلیون‌ها نفر که جان خود را دادند و آماده بودند همه چیز خود را در راه مبارزه با آلمان فاشیست نازی فدا کنند. من به شما ادای احترام می‌کنم و تبریک می‌گویم و فکر می‌کنم باید افتخار کنید که طی هفته‌های گذشته، محکم مقابل تهدیدهای یک عده اوباش صهیونیست ایستاده‌اید…“

وی به‌رغم “هو” کردن جمعیت، ادامه می‌دهد:

“صهیونیست‌هایی که رفتارشان اهانت به جایگاه یهودیان در سراسر جهان، و سابقه درخشان و قهرمانانه آن‌ها در مبارزه با فاشیسم و ظلم و ستم است.“

این‌گونه سخنرانی‌ها و موضع‌گیری‌ها استثنا نیستند و با افزایش وحشی‌گری صهیونیست‌ها بر تعداد آن‌ها افزوده می‌شود. پنه‌لوپه کروز و خاویر باردم زوج بازیگرهای اسپانیایی، پدرو آلمودوار کارگردان اسپانیایی تنها سه نفر از صد دست‌اندرکار حرفه‌ای صنعت فیلم‌سازی بودند که نامه سرگشاده اسپانیایی خطاب به اتحادیه اروپا را امضا کردند، نامه‌ای که خواستار پایان اشغالگری رژیم صهیونیستی در فلسطین شده بود. از دیگر امضاکننده‌های این نامه بنیتو زامبرانو، لولا هررا، ادواردو نوریگا و روزا ماریا ساردا بازیگران هالیوودی و دو موزیسین به نام‌های آمارال و ناچو کامپیو بودند.
این نامه پس از آن امضا شد که رژیم صهیونیستی ۳۴ روز متمادی منطقه تحت محاصره نوار غزه را بمباران کرد و بیش از ۱۹۰۰ نفر را کشت و بیش از ۱۱ هزار نفر را مجروح کرد. از هر ۵ کشته فلسطینی در کمپین نظامی اسرائیل در غزه، ۴ نفر غیرنظامی بوده‌اند. اغلب کشته‌های این جنگ نابرابر را غیرنظامیانی تشکیل می‌دهند که بسیاری از آن‌ها کودک و زن هستند.
نامه منتشره خواستار اقدام جدی اتحادیه اروپا برای پایان محاصره و عملیات نظامی رژیم صهیونیستی در نوار غزه شده بود. در این نامه آمده است که اسرائیل

“در سراسر کرانه باختری مردم فلسطین را بازداشت می‌گذارد و حقوق آنان را زیر پا می‌گذارد و موجب مرگ بسیاری از آن‌ها می‌شود.”

نامه از ارتش اسرائیل خواسته بود تا فوراً آتش‌بس اعلام کند و به اسرائیل اصرار کرده بود که محاصره نوار غزه را پایان دهد، محاصره‌ای که نوار غزه اکنون بیش از ده سال است گرفتار آن است.
در ادامه این نامه، مسئولیت درگیری میان اسرائیل و نوار غزه، به عهده رژیم صهیونیستی گذاشته شده و دلیل آن پیش‌روی‌های این رژیم در سرزمین‌های فلسطینی به جای رعایت مرزهای تعیین شده سال ۱۹۶۷ شمرده شده است. تنها چند ساعت طول کشید تا واکنش‌های انتقادی به این نامه از سوی حامیان جنایات رژیم صهیونیستی آغاز شود. این واکنش‌ها آن‌قدر شدید بود که تمام سابقه و آینده شغلی امضاکنندگان نامه و به خصوص “کروز” و “باردم” را زیر سؤال برد. از آن زمان تا مدت‌ها، این دو هنرپیشه توسط هیچ استودیوی بزرگی در هالیوود دعوت به بازی نشدند. بار دیگر همان دستاویز قدیمی به کار گرفته شد: هنرپیشه‌هایی که از اسرائیل انتقاد می‌کنند، “یهودستیز” هستند.

باردم و کروز پس از امضای نامه ضداسرائیلی با واکنش تند رسانه‌ها مواجه شدند!

“کروز” و “باردم” تنها هنرپیشه‌های هالیوودی نیستند که با واکنش‌های این چنینی مواجه شده‌اند. مل گیبسون بازیگر و کارگردان مطرح هالیوودی هم به خاطر گذشتن از خط قرمز، یک روز خودرویش سال ۲۰۰۶ توسط پلیس کالیفرنیا متوقف شد و گیبسون به “رانندگی در حالت مستی” متهم شد. آن‌چه به نقل از گیبسون در رسانه‌ها پخش شده بود، این بود: “یهودی‌ها مسئول تمام جنگ‌های دنیا هستند. آیا شما هم یهودی هستید؟”
صهیونیست‌های هالیوود حتی انتقاد از طرف یک خرس عروسکی را هم تاب نمی‌آورند. خرس تدی مجری مراسم اسکار به خاطر صحبت درباره یهودی‌ها در هالیوود به یهودستیزی متهم شد. نویسنده مراسم آن سال اسکار، سث مک‌فارلن سازنده سریال انیمیشن فمیلی گای بود. خرس عروسکی در بخشی از این مراسم، جمعیت حاضر در سالن را خطاب قرار می‌دهد و به مجری دیگر برنامه می‌گوید:

“نگاه کن به این همه استعداد. این همه استعداد در یک‌جا. “دانیل دی لوئیس”، “آلن آرکین” “خواکین فینیکس.” می‌دانید نکته جالب چیست؟ همه این بازیگرهایی که الآن نامشان را بردم، یک رگشان یهودی است.“

“تد” (نام خرس عروسکی و نام فیلمی که این شخصیت دیجیتالی در آن بازی کرده بود) سپس روی به مجری دیگر یعنی مارک والبرگ می‌کند و می‌گوید:

“تو هم انتهای فامیلی‌ات “برگ” دارد. آیا تو هم یهودی هستی؟“

والبرگ جواب می‌دهد: “من؟ نه من کاتولیک هستم.” “تد” می‌گوید: “جوابت اشتباه بود. دوباره تلاش کن.” وقتی والبرگ اظهار تعجب می‌کند، “تد” توضیح می‌دهد: “ببین! می‌خواهی در این شهر کار کنی یا نه؟“

و بعد خطاب به جمعیت ادامه می‌دهد:

“چه جالب مارک! چون من یهودی هستم. اسم من هنگام تولد “تئودور شاپیرو” بود. من می‌خواهم پول به اسرائیل بدهم و تا ابد در هالیوود کار کنم. با تشکر. من یهودی هستم.“

والبرگ می‌گوید: “تو دیوانه‌ای.” و تد پاسخ می‌دهد:

“وقتی هواپیمای اختصاصی من را برای شرکت در دیدار مخفیانه بعدی در کنیسه به من دادند، می‌فهمی کدام ما دیوانه است.“

این مراسم انتقاد شدید و سریع حامیان رژیم صهیونیستی را به دنبال داشت. رسانه‌ها نوشتند که سث مک‌فارلن یکی از مجریان مراسم اسکار، با بخش “تد” موجب خشم اتحادیه ضدافترا شد. مک‌فارلن به اشاعه آن چیزی متهم شد که “افسانه کنترل هالیوود به دست یهودیان” توصیف شده بود. وی بعد از آن‌که با این واکنش‌ها مواجه شد، گفت هیچ‌گاه دوباره مجری اسکار نخواهد شد.

مارک والبرگ و تد در مراسم اسکار ۲۰۱۳ درباره تسلط یهودی‌ها بر هالیوود بحث کردند.

سکه سانسور صهیونیست‌ها در هالیوود یک روی دیگر هم دارد. پس از دفاع “کروز” و “باردم” از حقوق مردم فلسطین، یک سیرک رسانه‌ای عظیم به راه افتاد. حدود ۲۰۰ ستاره و مدیر هالیوودی عریضه‌ای در حمایت از اسرائیل امضا کردند. این عریضه را سازمان اسرائیلی “جامعه خلاق حامی صلح” ترتیب داده بود، گروهی که با بایکوت‌های اقتصادی و هنری اسرائیل مخالف است. بررسی نام افرادی که این عریضه را امضا کردند، بار دیگر این واقعیت را آشکار می‌کند که هالیوود تصویری را که خودش، و به عبارت دیگر یهودیان می‌خواهند از آمریکا به دنیا ارائه می‌دهد.
جون ریورز بازیگر هالیوودی یکی از هنرپیشه‌هایی است که مواضع نخ‌نمای حمایت از اسرائیل را اتخاذ می‌کند. وی در پاسخ به سؤالی درباره حمله رژیم صهیونیستی به نوار غزه می‌گوید:

“بگذارید یک چیز را به شما بگویم. اگر نیوجرزی به نیویورک راکت شلیک می‌کرد، مسلماً آن‌ها را [از نقشه] محو می‌کردیم. اگر می‌شنیدیم دارند به درون نیویورک تونل می‌زنند، از شرشان خلاص می‌شدیم. من دیگر نمی‌خواهم بشنوم “بگذارید آتش‌بس جزئی بکنیم.” فلسطینی‌ها باید بدانند نمی‌توانند راکت [به درون سرزمین‌های اشغالی] شلیک کنند و انتظار داشته باشند اسرائیلی‌ها از خود دفاع نکنند.“

وقتی درباره آمار غیرنظامیان کشته شده از “ریورز” پرسیده می‌شود، پاسخ می‌دهد:

“تلفات غیرنظامی؟ خب، آن چیزهای لعنتی‌تان را در خانه‌های خصوصی نگذارید. ببخشید، اما چه‌طور جرأت می‌کنند انبارهای سلاح را در خانه‌های خصوصی بگذارند؟ معلوم است که ما این کار را می‌کنیم [و به خانه‌های خصوصی حمله می‌کنیم].“

وقتی مصاحبه‌کننده می‌پرسد “خب پس غیرنظامی‌ها کجا باید بروند؟“، “ریورز” می‌گوید:

“چه اهمیتی دارد؟ خودشان [جنگ را] شروع کردند. شما همه‌تان عقلتان را از دست داده‌اید. آن‌ها شروع کردند. همه‌تان چه می‌گویید؟ آن‌ها شروع کردند. اسرائیلی‌ها که [موشک به فلسطین] شلیک نکردند.“

چنین مواضعی که از شبکه‌های خبری یهودی و رسانه‌های جمعی آمریکایی نیز انتظار می‌رود، نشان می‌دهد هنرپیشه‌های هالیوود به هیچ قیمتی حاضر نیستند رؤسای صنف و صنعت خود را ناراضی کنند. بازیگرهای سینمای هالیوود کاملاً محتاط هستند تا نکند از اقدامات اسرائیل علیه فلسطینی‌ها انتقاد کنند. حتی همان‌طور که “ریورز” می‌گوید، بسیاری از این هنرپیشه‌ها با چشم‌پوشی از جنایات رژیم صهیونیستی، به سرزمین‌های اشغالی سفر کرده‌اند تا حمایت خود را هر چه بیش‌تر از اسرائیل نشان بدهند.

تنها با یک کلیک به کانال تلگرام اندیشکده مطالعات یهود بپیوندیم: