کارگردان یهودی آمریکایی و فیلم صهیونیستی

صهیونیست‌ها همواره برای تهاجم فرهنگی به ملت‌ها و به زیر سلطه کشاندن آنان، انواع ابزارها و شیوه‌ها را به کار برده و می‌برند. فهرست شیندلر

می‌گویند انسان در برابر شهوات و غرایز حیوانی خود بسیار ضعیف است. در این میان هنر، به‌ویژه هنر هفتم، از جمله مهم‌ترین و در عین حال خطرناک‌ترین ابزارهایی است که می‌تواند غرایز بشری را به سمت و سویی حیوانی سوق دهد. به ویژه اگر مسایل جنسی در آن مورد استفاده قرار گیرد.

این همان عاملی است که موساد به‌عنوان بازوی اجرایی رژیم اشغالگر قدس و صهیونیسم، همه‌روزه به‌وسیله آن، فرهنگ‌ها و ملت‌ها را مورد حمله قرار می‌دهد.

برای درک بهتر موضوع، فیلم فهرست شیندلر را مثال می‌زنیم. این فیلم یکی از جنجال برانگیزترین فیلم‌های سینمایی است که در طول تاریخ پر فراز و نشیب سینما توسط یهودیان و با سرمایه آنان ساخته شده است.

این اثر صهیونیستی توانست در میان غوغاسالاری یهود و صهیونیسم بین‌الملل، هفت جایزه اسکار را نصیب خود سازد. اما بد نیست کمی از سرگذشت استیون اسپیلبرگ کارگردان این فیلم جنجالی سخن بگوییم که در جای خود خواندنی است:

استیون اسپیلبرگ (Steven Spielberg) در سال ۱۹۴۶ میلادی در ایالت «اوهایو» آمریکا که عمده یهودیان مهاجر اروپایی در آن ساکن بودند، به دنیا آمد. در سن ۲۵ سالگی اولین فیلم خود را با نام «دوئل» (Duel) به معرض نمایش گذاشت. داستان فیلم درباره یک مرد یهودی است که در تجارت شکست می‌خورد و تصمیم می‌گیرد به سرزمین موعود یعنی فلسطین مهاجرت کند.

این فیلم در آمریکا کمترین توفیقی به دست نمی‌آورد. لذا یک توزیع‌کننده یهودی آن را به انگلستان برده و در آن‌جا به نمایش می‌گذارد، ولی باز هم شکست می‌خورد و از استقبال عمومی بی‌نصیب می‌ماند. با این حال توزیع‌کننده یهودی دست از حمایت از اسپیلبرگ برنمی‌دارد و از او می‌خواهد باز هم فیلم بسازد.

اسپیلبرگ نیز با شور و شوقی عجیب، دومین فیلمش را با نام «رهایی» بر پرده می‌آورد و در آن، صحنه‌های جدال خونین میان حیوانات درنده و مردم یک شهر آرام را به تصویر می‌کشد. وی درباره این فیلم گفت:

«مردم شهر آرام، مظلومان و مستضعفان زمین یعنی یهودیان و حیوانات درنده، نازی‌ها و عرب‌های تروریست هستند که می‌خواهند آرامش یهودیان را به هم بزنند!» (۱)

این سخنان به قدری توهین‌آمیز و وقیح بود که یکی از منتقدان آمریکایی در پاسخ به اظهارات اسپیلبرگ گفت:

«چرا شما در این فیلم درباره کشتار سرخ‌پوست‌ها به دست آمریکایی‌ها چیزی نگفتید؟!» (۲)

اسپیلبرگ پس از ساخت تعدادی فیلم حادثه‌ای و ماجراجویانه مثل «آرواره‌ها»، «ای تی» و «برخورد نزدیک از نوع سوم»، سرانجام با پیشنهاد یک دلال یهودی که آثار قبلی او را مورد حمایت قرار داده بود، سناریوی فیلم فهرست شیندلر (Schindler’s List) را برای ساخت انتخاب کرد. به او گفته شد که اگر چنین فیلمی بسازد، تمام یهودیان جهان متوجه او خواهند شد و فیلمش به بزرگترین و مهمترین سند رنج‌ها و محنت‌های قوم یهود تبدیل می‌شود!

اسپیلبرگ هم برای کارهای تحقیقاتی و مطالعاتی ۱۲ سال وقت صرف کرد تا این‌که روز فیلمبرداری فرا رسید. روزنامه‌های رژیم صهیونیستی با تیتر درشت، خبر آغاز ساخت فیلم را منتشر کردند و عزر وایزمن رئیس جمهور وقت رژیم اشغالگر قدس، در فرودگاه «بن گوریون» شخصاً به استقبال اسپیلبرگ رفت تا حمایت کامل رژیمش را از این فیلم، به وی ابلاغ کند.

وایزمن حتی برای به اصطلاح تبرّک فیلم، یک حاخام یهودی را با وی به لهستان فرستاد تا در تمام لحظات فیلمبرداری در کنارش باشد. این حاخام، شنبه هر هفته را تعطیل می‌کرد و با تیم سازنده‌ی فیلم نماز می‌خواند و همیشه به آنها می‌گفت:

«این فیلم شما را به خداوند متعال نزدیک می‌سازد و شما از مقربان درگاه او هستید!» (۳)

اما این فیلم چه پیامی را در خود نهفته دارد؟ واقعیت آن است که یهودیان هرگز از تکرار افسانه کوره‌های آدم‌سوزی آلمان نازی و آوارگی‌شان در طول تاریخ خسته نمی‌شوند و همواره در تلاشند تا به هر شکل ممکن، هم‌دردی افکار عمومی جهان را با رژیم نامشروع‌شان که چون غدّه‌ای سرطانی در اراضی اعراب و مسلمانان ایجاد شده، برانگیزند.

این همان هدفی است که فیلم به‌دنبال آن است. لیکن مهم، حجم امکانات مادی و نیروی انسانی صرف شده و نوع ساختار فیلم است که به بیننده این‌گونه القاء می‌کند که ببینید چه ظلم‌ها و ستم‌ها که در طول تاریخ بر یهودیان بیچاره و مظلوم نرفته است!

فهرست شیندلر در سکانس‌های آغازین، یک خانواده یهودی را به تصویر می‌کشد که در کمال آرامش و راحتی در آلمان زندگی می‌کنند. بزرگترها پس از چندین ساعت کار سخت و طاقت‌فرسا به خانه بر می‌گردند و همراه با بچه‌ها دور میز شام می‌نشینند تا در محیط گرم خانواده غذا بخورند. اینها کارگران کارخانه‌ای هستند که صاحب آن شیندلر است. اما به ناگاه آرامش به هم می‌ریزد و نازی‌ها وارد خانه می‌شوند، اسباب و اثاثیه را می‌شکنند، میز غذا را واژگون می‌کنند و مردان را با خود می‌برند. در ادامه، نازی‌ها به سایر اتاق‌ها می‌روند تا همه‌جا را بگردند. در این هنگام زنان زیورآلات و جواهراتشان را در لابه‌لای نان‌ها یا دستشویی مخفی می‌کنند تا به دست سربازان هیتلر نیفتد.

خوب، طبعاً احتیاجی نیست از خود بپرسیم نازی‌ها چرا چنین رفتاری با یهودیان دارند؟!… فیلم اصلاً به این مسأله اشاره نمی‌کند که یهودیان چگونه از طریق رباخواری بر اقتصاد و سیستم بانکی آلمان مسلط شدند و به طرزی باور نکردنی و در مقیاسی فوق تصوّر به اشاعه‌ی فساد و فحشا در این کشور پرداختند، به‌گونه‌ای که باید گفت، آلمان جزو قلمرو یهود به‌شمار می‌رفت (و صد البته اکنون نیز چنین است).

به باور سازندگان فیلم، این ادعا وارد نیست و تنها صحنه‌های رفتار خشن سربازان نازی با یهودیان است که با واقعیت تطابق دارد.

از سوی دیگر در برخی صحنه‌ها که از تکنیک بسیار پیشرفته‌ای برخوردار است، صهیونیست‌ها دست از تحریک جنسی بیننده برنمی‌دارند و مردان و زنانی را نشان می‌دهند که عریان در صفی طولانی ایستاده‌اند، گویی روز محشر است. مردان در اتاقی تنگ و تاریک قرار می‌گیرند و سرب داغ قطره قطره بر سرشان ریخته می‌شود. زنان نیز اگر زیبا باشند به فرماندهان پیشکش می‌شوند و اگر بَر و رویی نداشته باشند، در شکنجه‌گاه، منتظر مرگی دردناک می‌مانند.

استیون اسپیلبرگ در كنار بازیگران فهرست شیندلر

منتقدان اعتقاد دارند که هدف این فیلم گرامی‌داشت یاد و خاطره شیندلر آلمانی است که کارگران و زیردستان یهودی خود را با پرداخت رشوه از آتش کوره‌های آدم‌سوزی هیتلر می‌رهاند. سازندگان فیلم صرف‌نظر از هدف اصلی‌شان که هم‌دردی با رژیم صهیونیستی است، می‌کوشند تا انصار یهود را منزلتی آسمانی بخشیده و به اصطلاح آنان را به عرش ببرند.

در سکانس پایانی، ما به عینه این تلاش را شاهدیم. آن‌جا که مقبره‌ی پر زرق و برق شیندلر و لوح بزرگ بالای آن در سرزمین‌های اشغالی نشان داده می‌شود که روی آن نوشته شده است: «قهرمان ملی یهود!».

همزمان، نوادگانِ خانواده‌هایی که توسط شیندلر نجات یافته‌اند را می‌بینیم که همه‌ساله بر سر مزار ناجی اجدادشان حاضر می‌شوند و آن‌جا را چون مکانی مقدس زیارت می‌کنند و در نهایت فیلم با این جمله به پایان می‌رسد:

«اسرائیلی‌ها هر جا که باشند یاد و خاطره‌ی مردی بزرگ و قهرمانی ملّی چون شیندلر را گرامی می‌دارند!»

فهرست شیندلر در سراسر جهان به نمایش درآمد. اما برخی کشورهای عربی از جمله لیبی، تونس، سوریه و مصر این فیلم را دروغ‌پردازی صهیونیست‌ها توصیف کرده و از پخش آن ممانعت به عمل آوردند.

حمایت سندیکای یهودیان آمریکا از کارگردان فهرست شیندلر به تقدیر و تشکر رسمی و اعطای هفت جایزه اسکار محدود نشد، بلکه این امر ابعاد اقتصادی گسترده‌ای یافت. به‌گونه‌ای که بانک صهیونیستی «چیس منهتن» تسهیلاتی به مبلغ سه میلیارد دلار برای کمک به استودیوی سازنده فیلم یعنی دریم ورکس که به اسپیلبرگ تعلق دارد، در نظر گرفت.

اسپیلبرگ نیز به پشتوانه‌ی این ارقام نجومی با شجاعتی بسیار‍! اعلام کرد که می‌تواند با بزرگ‌ترین شرکت ژاپنی یعنی یونیورسال که مدتی قبل در خرید سهام آن ناکام مانده بود، رقابت کند! از این‌رو پس از آن‌که ژاپنی‌‌ها در برابر مجموعه فیلم‌های یهودی موضع‌گیری کردند، اسپیلبرگ توانست به آرزوی دیرینه‌ی خود که همانا کسب سهام شبکه «ای. بی. اسرائیل» آمریکا بود، جامه عمل بپوشاند.

مدتی بعد، یعنی در سال ۱۹۹۵ میلادی، جمعیت یهودیان آمریکا (آیپک) با صدور بیانیه‌ای از تمام شرکت‌های بزرگ یهودی درخواست کرد تا اسپیلبرگ را برای خدمت به اهداف قوم یهود، مورد حمایت مادی و معنوی خود قرار دهند.

مجله آمریکایی «فوربس» نیز در مورد اسپیلبرگ و میزان درآمد و ثروتش نوشت:

«برای اولین بار در طول تاریخ، نام یک کارگردان سینما در فهرست ثروتمندترین ستارگان‎‌ هالیوود ثبت می‌شود»

به‌نوشته‌ی این مجله، اسپیلبرگ در سال ۱۹۹۴ با کسب درآمدی بالغ بر ۳۳۵ میلیون دلار، در ردیف پردرآمدترین ستارگان سینما قرار گرفت! (۴)

پی‌نوشت‌ها:

۱. (اسرائیل تسرق الفن المصری) اسرائیل، هنر مصر را می‌رباید، محمد الغیطی، ص ۱۲۷.
2. کیهان، ۱۳۸۰/۲/۱، ص ۱۲.
3. اسرائیل، هنر مصر را می‌رباید، ص ۱۰۸.
4. کیهان، ۱۳۸۰/۲/۵، ص ۹.

منبع: سعید طبیعت‌شناس ، صهیونیسم و سینما ، تهران: انتشارات قبله اول (جمعیت دفاع از ملت فلسطین).

««« پایان »»»

آشنایی با رنگ‌های به‌کار رفته در مقالات:

رنگ آبی برای تأکید بر کلمات کلیدی است.
رنگ قهوه‌ای برای نقل‌قول استفاده می‌شود.
رنگ قرمز برای لینک‌دادن استفاده می‌شود.

فهرست شیندلر ، فهرست شیندلر

اندیشکده مطالعات یهود در پیام‌رسان‌ها:

… … …