عتیقه‌دزدهای اسرائیلی!

«…اسرائیل به‌صورت یکی از مراکز بین‌المللی خرید و فروش آثار باستانی ایران درآمده است. به‌همین علت تجار خارجی عقیده دارند که آثار باستانی ایران را می‌توان به قیمت مناسب در اسرائیل خریداری کرد…» عتیقه‌دزدهای اسرائیلی
قسمت‌هایی از گزارش روزنامه «داوار» چاپ اسرائیل ـ ۱۵ آذر ۱۳۴۲

یکی از زوایای پنهان روابط ایران و اسرائیل و درواقع یکی از نتایج حضور جدی اسرائیلی‌ها در ایران، تاراج ملی ایران بود که به‌واقع هیچ نامی غیر از تاراج نمی‌توان بر آن نهاد. جالب این است که این مسأله در دوره‌ی اقتدار حکومت باستان‌پرست پهلوی اتفاق افتاده است!

آثار باستانی و اشیاء عتیقه ایرانی در میزان و حجم بسیار زیاد به اسرائیل منتقل می‌شد، در مجموعه‌های خصوصی نگهداری می‌گردید یا به موزه‌های اسرائیلی ارائه شده و به نمایش در می‌آمدند و یا توسط بعضی افراد به موزه‌های بزرگ جهان منتقل می‌شدند. مطلبی که در یکی از نشریات اسرائیلی به چاپ رسید تأسف هر ایرانی را بر می‌انگیزد:

«اسرائیل به‌صورت یکی از مراکز بین‌ المللی خرید و فروش آثار باستانی ایران درآمده است. به‌همین علت تجار خارجی عقیده‌ دارند که آثار باستانی ایرانی را می‌‌توان به قیمت مناسب در اسرائیل خریداری نمود… طی دو سال اخیر در حدود ۲۰۰۰ ظرف سفالی املش به اسرائیل وارد شده و این مقدار ۸۰ درصد کلیه آثار املش را که به معرض فروش گذارده شده، تشکیل می‌دهد. ولی بسیار جای تأسف است که آثار مزبور از کشور خارج می‌شود و ما این موقعیت بزرگ را برای گردآوری یک مجموعه‌ی عالی هنری از دست می‌دهیم در حالی که موزه‌های بزرگ فرانسه، انگلستان و آمریکا و نیز موزه‌های بسیار دیگر، مساعی فراوانی برای خرید آثار املش به کار می‌برند.» (۱)

چنانچه ملاحظه شد در درون اسرائیل نیز از خروج اشیاء باستانی ایران از اسرائیل اظهار تأسف شده اما در داخل ایران یا به دلیل بی‌خبری یا بی‌توجهی، هیچ عکس‌العملی دیده نشده است!

یکی از افرادی که نقش مهمی در انتقال آثار باستانی ایران به اسرائیل داشت شخصی بود به نام ایوب رب‌نو. وی در طی ۴۵ سال، تقریباً در تمام نقاط ایران دست به عملیات حفاری زد و بزرگترین مجموعه ‌آثار باستانی ایران را گردآورد که برخی از آثار آن در جهان بی‌نظیر بوده و ارزش آن مجموعه به ۵/۴ میلیون لیره اسرائیلی می‌رسید. (۲)

موزه‌ی بتصئیل اسرائیل، مجموعه آثار ایرانی را به نمایش می‌گذاشت در موزه‌ی مزبور آثار ایران، مربوط به دوره‌ای شامل قرن چهارم قبل از میلاد تا نیمه قرن ۱۸ بوده است. این مجموعه شامل ظروف سرامیک، برنز، ظروف مذهبی، آلات جنگی، ‌ظروف نقره و طلا، از دوره‌ی هخامنشی و ساسانی و نیز آثار زیادی از دوره‌ی‌ اسلامی بود. (۳)

در گزارشی که از نمایندگی ایران در تل‌آویو در سال ۱۳۴۴ در مورد کلکسیون ایرانی موجود در موزه اسرائیل ارسال شده آمده است:

«کلکسیون مربوط به هنر ایرانی در موزه اسرائیل در نوع خود یکی از مهم‌ترین کلکسیون‌های جهان می‌باشد. به عقیده کارشناسان، ارزش آن سه میلیون دلار است. در این کلکسیون آثاری وجود دارد که بهایی برای آنها نمی‌توان تعیین کرد زیرا در جهان منحصر به فرد می‌باشند… در ظرف دو سال، کلکسیونی که در اورشلیم متمرکز گردید، شامل آثاری ۳۰۰۰ ساله از دوران ماقبل تاریخ تا قرن شانزدهم بود…» (۴)

در سال ۱۳۴۵ نمایشگاهی از آثار باستانی ایران از طرف محسن فروغی (۵) [فرزند محمدعلی فروغی] در اسرائیل برگزار شد. این نمایشگاه شامل لوازم شکار و مجسمه‌های سفالی بود که قدمت آنها به هزاران سال بالغ می‌شد. تعداد این آثار ۳۰۰ عدد بوده و در یکی از موزه‌های اسرائیل به نمایش گذاشته شد. وی از این‌که توانسته بود پس از ۲۵۰۰ سال از انتشار منشور کوروش از وی پیروی کند اظهار سربلندی و افتخار کرده بود. (۶)

محسن فروغی

میزان اشیاء عتیقه و باستانی ایران در اسرائیل و به‌ویژه در موزه‌ی ملی بتصئیل در حدی بود که مدیر این موزه طی نامه‌ای که تسلیم نمایندگی ایران در تل‌آویو نمود درخواست کرد که دو تن از افرادی که در اصلاح و تعمیر آثار باستانی ایران تخصص دارند به اسرائیل اعزام شوند و خواستار آن شده که این امر در آینده‌ای نزدیک انجام شود. (۷)

برگزاری نمایشگا‌‌ه‌های متعدد از اشیاء باستانی ایران در اسرائیل، توجه بعضی از مقامات حکومتی را به خود جلب کرد و البته این مسأله فقط در حد جلب توجه باقی ماند. برای مثال در سوم بهمن ۱۳۴۷ وزیرخارجه (اردشیر زاهدی) طیّ نامه‌ای به وزارت فرهنگ و هنر، با اشاره به نمایش بعضی اشیاء باستانی ایران در موزه اسرائیل می‌نویسد:

«در مورد نحوه‌ی خروج این اشیاء از ایران اطلاعی در دست نیست ولی مرتباً در چمدان‌های یهودیانی که به اسرائیل می‌روند اشیاء عتیقه ایرانی، بخصوص نسخ خطی کتب مختلف، مخفی شده و بدون جلوگیری پلیس، وارد اسرائیل می‌شود…» (۸)

این سند نشان‌دهنده‌ی اوج بی‌خبری و بی‌توجهی مقامات حکومت در قبال میراث ملی ایران می‌باشد.

یکی دیگر از افرادی که نقش بسیار فعال و مرموزی در زمینه‌ی سرقت اشیاء عتیقه از ایران به اسرائیل داشت، یعقوب نیمرودی وابسته‌ی نظامی اسرائیل در ایران بود. در کتاب ظهور و سقوط سلطنت پهلوی به نقل از مجله اسرائیلی هاعولام، درباره‌ی نیمرودی چنین آمده است:

«یعقوب نیمرودی مأموریت خود را در ایران به پایان رسانید، ولی باکتری ایرانی به او سرایت کرد. خانه او در ساریون با قالی‌ها و نقاشی‌ها و سایر آثار هنری [ایرانی] دقیقاً شبیه خانه‌ای است که در ایران در آن سکونت داشت. در این خانه فضای خاصی وجود دارد و آن اطاقی است که به سبک اصفهان تزئین شده و سراسر آن با آثار ایرانی تزئین شده است. هر شخصیت ایرانی که برای بازدید به اسرائیل می‌آید و در این اطاق از او پذیرایی می‌شود، خود را در خانه خود احساس می‌کند. گنج واقعی در خانه ‌آقای نیمرودی کلکسیون آثار باستانی و به‌ویژه ظروف سفالینی از املش متعلق به ۳۰۰۰ سال قبل از میلاد همچنین آثار باستانی دوره اسلامی (۷۰۰ سال قبل) وجود دارد. بدون شک خانه نیمرودی یک مرکز فرهنگی و هنر اصیل ایرانی محسوب می‌شود که آثار آن طی سال‌ها تلاش خریداری شده[!]». (۹)

یعقوب نیمرودی

یعقوب نیمرودی تا آخرین ماه‌های سلطنت پهلوی با حمایت موساد محموله‌های «سرّی» خود را از مرزهای ایران عبور می‌داده است. طبق اسناد موجود، بخش عظیمی از این محموله‌ها آثار باستانی و اشیاء عتیقه‌ای بوده که توسط نیمرودی و سرویس جاسوسی اسرائیل از ایران به سرقت می‌رفت. عملکرد نیمرودی در ایران بخشی از یک شبکه وسیع بین‌المللی بود که به قاچاق آثار باستانی و هنری برای روچیلد‌ها می‌پرداخته است. (۱۰)

در تاریخ ۲۷/۱/۱۳۵۷ اداره کل هشتم ساواک به ریاست ساواک چنین گزارشی داد:

«در تاریخ ۱۴/۱/۲۵۳۷ از سرویس مرکزی اسرائیل در تل‌‌آویو شخصی به نام اورهام پیر تلفنی با منزل روبن مرخاو، رابط سرویس زیتون تماس گرفت و اظهار داشت: شخصی به نام یعقوب نیمرودی که قبلاً در تهران بوده ولی اکنون میلیونر است امروز می‌خواهد پیش ما [به اسرائیل] بیاید و با خودش چیزهایی دارد که ما نمی‌خواهیم با آنها این طرف و آن طرف بگردد و کاری کنید که او راحت از تهران خارج شود. رابط سرویس در جواب، از مافوق خود آقای پیر پرسید که یعقوب نیمرودی با چه گذرنامه‌ای و ویزایی وارد شده است و ‌آنگاه گفت: هواپیمای ال‌عال یک ساعت و نیم دیگر پرواز می‌کند چرا موضوع را قبلاً و همان موقع که به او گذرنامه داده‌اید اعلام نکرده‌اید زیرا تلفنی نمی‌شود در این باره اقدام کرد…». (۱۱) (۱۲)

ارزش عتیقه‌های سرقت‌رفته توسط اسرائیلی‌ها از ایران تا پیش از انقلاب اسلامی، به دلیل گستردگی دوره‌های تاریخی آن، غیرقابل قیمت‌گذاری اعلام شده است اما تنها یک مجموعه محدود آن‌که در اختیار یک یهودی صهیونیست به‌نام “یوحنا داوود” قرار دارد در سال ۱۹۸۴ میلادی، ۲۰ میلیون پوند قیمت‌گذاری شد.

اسرائیلی‌ها هنوز هم دست‌بردار نیستند!

سران رژیم صهیونیستی حتی بعد از انقلاب نیز نمی‌خواهند دست از سر عتیقه‌ها و آثار باستانی ایرانی بردارند و در برهه‌های مختلف و با بهانه‌های عجیب سعی داشتند تا به گنجینه‌های ایران، دست پیدا کنند.

یکی از آخرین این تلاش‌ها مربوط به ماجرای الواح دوره هخامنشی بود که پیش از انقلاب در موزه شیکاگو و برای بررسی علمی به امانت گذاشته شده بود، اما با وقوع انقلاب، بازگشت این آثار تا اواسط دهه هشتاد شمسی، مسکوت مانده بود.

یکی از الواح هخامنشی دانشگاه شیکاگو

با آغاز تلاش ایران برای بازگرداندن الواح، صهیونیست‌ها با طرح شکایتی در دادگاه خواستار پرداخت غرامت به خانواده‌های یهودیان کشته شده در حوادث تروریستی، ضمن متهم کردن ایران، خواستار پرداخت این غرامت از محل فروش الواح هخامنشی ایران، شدند!

کار تا جایی پیش رفت که سنای آمریکا در بهمن‌ماه سال ۱۳۹۰ پیشنهاد فروش و حراج آثار تاریخی ایران که در موزه‌های این کشور قرار دارند را با هدف پرداخت غرامت به خانواده‌های یهودیان کشته شده در یک بمب‌گذاری در اورشلیم صادر کرد، اما این درخواست با واکنش تند و شدید باستان‌شناسان خارجی همراه شد.

شاید بهترین تعبیر درباره اشتهای سیری‌ناپذیر صهیونیست‌ها درباره سرقت عتیقه‌های ایرانی، همان متن لوگوی سریال “زیرخاکی” باشد که در ایام ماه مبارک رمضان از تلویزیون پخش شد: «عتیقه‌دزدهای اسرائیلی!»

پی‌نوشت‌ها: عتیقه‌دزدهای اسرائیلی
1. نشریه داوار هفتگی مورخ ۶/۱۲/۱۹۶۳ چاپ تل‌آویو، بایگانی وزارت امور خارجه، سال ۴۳ ـ ۱۳۴۰، کارتن ۵، پرونده‌ ۳۴.
2. هاآرتص مورخ ۱/۱/۶۵ بایگانی وزارت امور خارجه، سال ۱۳۴۳، کارتن ۵، پرونده ۳۰.
3. همان سند.
4. گزارش ۱۶۱۵ مورخ ۲۸/۹/۱۳۴۴ از صادق صدریه (تل‌آویو) به وزارت امور خارجه، سال ۴۹ـ۱۳۳۸، کارتن ۵، پرونده ۳۹.
5. همان سند.
6. گزارش شماره ۱۶۷۲ مورخ ۱۵/۸/۴۵ از صادق صدر به وزارت خارجه به نقل از روزنامه یدیعوت آخرونوت ۲۵/۱۰/۶۶، نمایندگی تل‌آویو، سال ۴۹ـ ۱۳۳۸، کارتن ۸، پرونده ۵۶.
7. نامه کارل کاتص مدیر موزه ملی بتصئیل به صادق صدریه مورخ ۲۰/۲/۱۹۶۴، نمایندگی تل‌آویو، سال ۴۳ـ ۱۳۳۴، کارتن ۵، پرونده ۳۴.
8. گزارش شماره ۹ / م محرمانه مورخ ۳/۱۱/۴۷ از وزیر خارجه به وزارت فرهنگ و هنر، نمایندگی برن ۲، سال ۵۴ـ ۱۳۵۰، کارتن ۶۹، پرونده ۲۶.
9. ظهور و سقوط سلطنت پهلوی، خاطرات فردوست، جلد ۲، صفحه ۱۲۹، به نقل از مجله هاعولام، مورخ ۲۷/۲/۱۳۵۷.
10. همان منبع، صفحه ۱۲۹ـ ۱۲۸.
11. همان منبع، صفحه ۱۲۸. عتیقه‌دزدهای اسرائیلی
12. به نقل از: ایران و تحولات فلسطین، علی‌اکبر ولایتی، مرکز اسناد و خدمات پژوهشی وزارت امورخارجه، ص ۲۲۴ـ ۲۲۸

عتیقه‌دزدهای اسرائیلی ، عتیقه‌دزدهای اسرائیلی

اندیشکده مطالعات یهود در پیام‌رسان‌ها:

… … …

عتیقه‌دزدهای اسرائیلی ، عتیقه‌دزدهای اسرائیلی