Tag Archives: اشرافیت یهود

در تاریخ الیگارشی یهود، حذف رقبا و سپس مظلوم‌نمایی و عزاداری بر سر قربانیان رواج داشته. اسطوره‌ قبایل گمشده نيز همین استراتژی تاریخ‌سازی از طریق مظلوم‌نمایی را دنبال می‌کند.

یهودیان مدعی‌اند که در سال 70 میلادی رومی‌ها آنان را از اورشلیم بیرون کردند و اينگونه دورانی طولانی آغاز شد که آنرا دیاسپورا می‌نامند که تا به امروز ادامه دارد!

انقلاب مسیحیت در زمان نرون، امپراتور روم، آغاز شد و سپس به دستور تیتوس فلاویوس وسپاسین، طی جنگ‌های خونین و طولانی بی‌رحمانه سرکوب شد. سهم الیگارشی یهودی در این سرکوب شایسته پژوهش جدی است.

به نوشته دایرة المعارف یهود، جولیوس سزار در جنگ‌های خود، یهودیان را «متحد خویش» می‌دانست و به پاس خدمات اشرافیت یهودی بندر حیفا را پس از اشغال به آنتیپاتر بخشید.

عزرای کاتب خاندان حکومتگری را بنیاد نهاد که تا پایان دوره سلوکی بر «ایالت یهود» فرمان راند و تا اواخر سده اول میلادی به عنوان متولی معبد سلیمان در رأس «جامعه یهودی» جای داشت.

در تاریخ‌نگاری یهود، تبعید بابل دومین مظلومیت بزرگ یهودیان، پس از انهدام قبایل ده‌گانه شمالی به‌وسیله امپراتوری آشور است. اما این ماجرا نیز دروغی بزرگ بیش نیست.

اشرافیت یهود که خود عامل انهدام بنی‌اسرائیل بود، آنگاه که نام و نشانی از آنان نماند، مظلومیت اسباط ده‌گانه را نیز به نام «مظلومیت قوم یهود» به تاراج برد.

ایلیاء نبی از نظر احیاء سنن یکتاپرستی و مبارزه با ستم و بی‌عدالتی و فساد بین پیامبران پس از موسی یگانه است. قرآن کریم با نام الیاس از او با تجلیل فراوان یاد کرده است.

تعمق در متن عهد عتیق روشن می‌سازد که در دوران طولانی اقتدار اشرافیت یهود بر بنی‌اسرائیل، حذف و اضافات فراوان در متون دینی و تاریخی بنی‌اسرائیل به سود یهودیان صورت گرفته است.

طبق اسطوره‌های یهودی، پس از داوود، پسرش سلیمان به سلطنت رسید. در زمان سلیمان دولت یهود به اوج شکوه خود رسید و به دولتی بزرگ بدل شد و سپس رو به انحطاط نهاد.