Tag Archives: عهد عتیق

با تدوین کتاب زوهر تصوف رازآمیز کابالا به صورت یک نظام فکری و عملی سامان‌یافته و منسجم درآمد و شکل نهایی خود را یافت. این کتاب را موسی لئونی نوشت.

یکی از اوصاف موعود عهد عتیق عبارتست از مأموریت اصلی وی که اساس‌ اندیشه قومی یهود را شکل داده و زمینه پدیدآمدن ادبیات ویژه‌ای با صبغه‌ی موعودگرایانه را در سنت یهودی سبب شده است.

به اعتقاد یهودیان سامری، نبی منتظر و موعود تاریخی از سبط یوسف است، اما عموم یهودیان به ویژه یهودیان اورشلیم بر این باورند که موعود آنها از سبط یهودا و از نسل داود (ع) است.

انجیل برنابا رایج‌ترین انجیل خاورمیانه بود ولی نسخه‌های آن نابود و ذکرش از کتب آباء کلیسا حذف شد. علمای مسیحی نه تنها به انجیل حقیقی رحم نکردند بلکه در کتب پدران کلیسا نیز دست بردند.

حضرت موسی در تورات حکم کرده که هرکس در قوم یهود بر دار آویخته شود ملعون خدا است. جالب این‌که پولس نیز به همین جمله تورات استناد کرده و عیسی (ع) را ملعون خوانده است!

عرفان کابالا در واقع ترکیب و اختلاطی از کیش‌های عرفانی دیگر است. کیش‌هایی مثل عرفان مسیحیت، یوگا و آیین‌های عرفانی هند، تفکر نوافلاطونی، آیین زرتشتی و تصوف اسلامی. لذا یهود از این افتخار بی‌بهره است!

با آن‌که تورات از سحر و جادو نکوهش کرده و از جادوگری به‌عنوان کاری پلید نام برده، لیکن در برخی از سطور تحریف شده‌ی عهد عتیق، نشانه‌هایی دال بر پذیرش و تأیید جادوگری می‌توان یافت.

یهودا هلوی می‌گوید: ساختار روحی یهودیان، به‌طور کلی با دیگران متفاوت است و هر فرد یهودی دارای قدرت نبوت است! این میراث، یهودیان را قادر ساخته است تا از فکر و اراده‌ی خدا آگاه شوند!

در فلسفه، شرور به عالم طبیعت اختصاص دارد و در عوالم بالاتر تضادی نیست. اما در تعالیم کابالا، شرور عالم علوی را نیز در بر گرفته و موطن آن نه عالم ناسوت که خود خداست!

در حلول گرایی یهودی خدا به چند صورت حلول نموده. به صورت شخینا در میان قوم برگزیده‌اش، در تلمود و تورات، در سرزمینش، در معبد سلیمان و در برخی از پیروان کابالا.