شیطان الیزه و تابلوی کودک آزاری میریام کان یهودی

در اواسط ماه می (اردیبهشت)، خبری در رسانه‌های فرانسه منتشر شد که یک شهروند با اسپری رنگ به یک تابلوی نقاشی حمله و آن را مخدوش کرد. / میریام کان

بلافاصله رسانه‌های جریان اصلی، جریان‌های به‌اصطلاح روشنفکری و البته سیاستمداران این کشور، وارد میدان شدند و با شعار «دفاع از آزادی بیان» این اقدام و اقدامات مشابه در برابر تجلیات «هنری» مدرن را محکوم کردند!

در اوج این کارزار در دفاع از «بیان هنری»، امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور این کشور، خود شخصاً وارد عمل شد و به دفاع از آن تابلو و نقاش آن پرداخت.

اما واقعیت ماجرا این بود که آن تابلو، یک صحنه‌ی حقیقتاً هولناک و ضدبشری را به نمایش می‌گذاشت: متجاوز پدوفیلی که همزمان در حال آزار جنسی دو کودک بود.

ذکر این توضیح ضروری است که آن‌چه ما را به نوشتن این سطور وا می‌دارد، افشای ذات مخوف و تاریک مقامات سیاسی کشوری است که خود را مهد دموکراسی مدرن و پدرسالار «حقوق بشر» و «آزادی بیان» در دنیا می‌داند، وگرنه، آثار «ضدهنری» نقاشی که تابلوی مورد نظر مربوط به اوست، آن اندازه شنیع، هولناک و پریشان‌کننده است که اصولاً در این مجال قابل نمایش نیست.

کارنامه‌ی این زن «هرزه‌نگار» که به دروغ به «هنرمند» ملقّب گشته، حاوی نقاشی‌های وحشتناکی است که اشکال مختلف سوءاستفاده و شکنجه جنسی را نشان می‌دهد. و بسیاری از این نقاشی‌ها به وضوح شامل کودکان می‌شود. این نقاشی‌ها در مکان‌های مبهم و زیرزمینی به نمایش گذاشته نمی‌شوند، آن‌ها در کاخ توکیو (Palais de Tokyo)، یعنی یک مرکز هنر معاصر “معتبر” در پاریس به نمایش گذاشته می‌شوند!

یکی از این نقاشی‌ها که حتی عنوان آن هم منحط و ضداخلاقی است (fuck abstraction = عمل جنسی انتزاعی!)، آن‌قدر پَست است که حتی باعث خشم مردم فرانسه شد، مردمی که متأسفانه سلیقه و هاضمه‌‌ی آن‌ها از عصر موسوم به روشنگری و دوران انقلاب فرانسه به این‌سو، به تابوشکنی‌های اخلاقی عادت کرده است. با این حال، آش آن اندازه شور بود که شش انجمن بزرگ – به رهبری Association de Juristes Pour L’Enfance (وکلا برای دوران کودکی) – به این دلیل که قانون فرانسه نمایش تصاویر و صحنه‌های مستهجن خردسالان را ممنوع می‌کند، به‌دنبال حذف این نقاشی بودند. اما دادگاه به بهانه‌ی دفاع از «آزادی بیان» علیه انجمن‌ها حکم داد!

سپس مردی مسن در اعتراض به محتوای شنیع و ضدبشری این تابلو مقداری رنگ به آن پاشید. به‌دنبال این اتفاق، امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه، رأساً و شخصاً دست به کار شد و در توییتر از این «زباله‌ی متعفّن» دفاع کرد. او در حساب توییتر خود نوشت:

«در این هشتم ماه مه که پیروزی آزادی را جشن می‌گیریم، اقدام خرابکارانه دیروز را محکوم می‌کنم. حمله به یک اثر، حمله به ارزش‌های ماست. در فرانسه هنر همیشه آزاد است و احترام به خلق فرهنگی تضمین شده است.»

با عذرخواهی از شما خواننده‌ی محترم، این تابلویی است که مکرون از آن دفاع می‌کند:

تابلوی «fuck abstraction»، قبل و بعد از رنگ‌پاشی

همان‌طور که می‌بینید، این نقاشی، که قطعاً از یک ذهن روان‌پریش، سادیست و جنایتکار برخاسته، به‌صورتی عریان کودکی را دست بسته تحت تجاوز جنسی به تصویر می‌کشد. این همان نقاشی است که رئیس‌جمهور فرانسه – و بسیاری از مقامات دیگر – به‌شدت از آن دفاع کردند!

عجیب است؛ تنها زمانی که این به‌اصطلاح «نخبگان» دم از «آزادی بیان» می‌زنند، هنگام دفاع از فیلم‌های پدوفیلی مانند «Cuties»، کتاب‌های کتابخانه مدرسه حاوی مطالب مستهجن، یا «اثر هنری»! مانند آن چه اشاره شد، می‌باشد و بس! نقاشی‌هایی که به معنای واقعی کلمه یک پدوفیل (آزارگر جنسی کودکان) را به تصویر می‌کشد که به یک کودک تجاوز می‌کند.

به‌عبارت دیگر، در حالی‌که این افراد طرفدار سانسور هر چیزی هستند که خلاف دستور کار آن‌ها باشد، وقتی مردم در برابر وسواس جنون‌آمیز آنان و همفکران و همپالگی‌های منحرف و فاسدشان برای عادی‌سازی پدوفیلیا مقاومت نشان می‌دهند، به قهرمانان آزادی بیان تبدیل می‌شوند!

جالب این‌که طرفداران این گنداب متعفّنِ به‌اصطلاح هنری، مدعی شدند که این نقاشی و خالق مریض آن، «جنایت»های در حال رخ دادن توسط روسیه در اوکراین را نشان می‌دهد!! این یک ادعای پوچ و یک عذر بدتر از گناه بیش نیست.

مطلقاً چیزی در مورد این نقاشی وجود ندارد که به روسیه، اوکراین، جنگ یا هر چیز دیگری اشاره کند. نقاشی‌ها برای توضیح معنای خود نیازی به توییت ندارند. معنا با آنچه در نقاشی وجود دارد، منتقل می‌شود. و در این مورد، چیزی که میلیون‌ها نفر می‌بینند یک هنرمند بیمار و عمیقاً آشفته است که وقت گذاشت و تجاوز به کودک را به عیان‌ترین شکل ممکن ترسیم کرد.

علاوه بر این، این مدافعان هنر منحط، واقعیت مهم دیگری را توضیح نمی‌دهند: «میریام کان» (Miriam Cahn)، خالق یهودی این اثر، صدها نقاشی وحشتناک را، با مضامین هولناک‌تر، بسیار قبل از جنگ اوکراین کشید. او علاقه‌ی شدیدی به تصویر کردن کودکان اسیرشده یا برده، کودک‌دزدی با هدف تجاوز، کودک‌خواری و تجاوز و شکنجه صریح کودکان دارد. در ادامه (با عذرخواهی از مخاطبان) تنها چند نمونه‌ی نسبتاً قابل نمایش از آثار این ذهن تاریک را می‌آوریم، چرا که بیشتر آثار او علاوه بر غیراخلاقی بودن، به شدت روان‌آزار و از این‌رو غیرقابل نشان دادن هستند:

حقیقت تاریک در مورد این وضعیت اینجاست: نقاشی‌های «میریام کان» وسواس نخبگان غیبی را در مورد کنترل، شکنجه و سوءاستفاده سیستماتیک از کودکان به تصویر می‌کشد. سبک نقاشی او به‌طرز وحشتناکی شبیه به هنرمندانی مانند «کیم نوبل» (Kim Noble) (قربانی سیستم کنترل ذهن موسوم به Monarch) است که او نیز سوءاستفاده‌های وحشتناک از کودکان و حتی «نوزادان» را با سبکی متمایز به تصویر می‌کشد که کودکانه و در عین حال عمیقاً آزاردهنده و هولناک است.

«کیم نوبل» و یکی از نقاشی‌هایش

«میریام کان» یک نقاش یهودی سوئیسی است که به‌عنوان «فمینیستی که دوست دارد مبارزه کند» توصیف می‌شود. گفته می‌شود که نقاشی‌های او شامل «فمینیسم، مضامین کودکان به خطر افتاده و آیین‌های زنانه با بازنمایی خشونت‌آمیز و تکان‌دهنده از اندام‌های جنسی» است. بله، توصیف رسمی کار او شامل کلمه “به خطر افتادن کودک” است. علی‌رغم این واقعیت، نقاشی‌های «کان» برای چندین دهه مورد ستایش قرار گرفته و در سراسر جهان در معرض دید قرار گرفته‌اند.

مرور مجموعه آثار «کان»، مانند وارد شدن به ذهن یک فرد بیمار و سادیست است که از تماشای رنج مردم و به ویژه خردسالان لذت می‌برد. تعیین دقیق پیام پشت هر یک از این نقاشی‌ها دشوار است. با این حال، برخی از موضوعات تکراری واضح وجود دارد. و آن‌ها وحشتناک هستند.

نکته این‌جاست که، آن چیزی که امانوئل مکرون، رسانه‌های جریان اصلی و به‌اصطلاح «روشنفکران» فرانسوی، برای دفاع از آن یقه جر دادند و خود را به خاک کشیدند، نقاشی‌های مبهمی نیستند که توسط یک فرد خسته و تنها ساخته شده باشد. آن‌ها توسط میریام کان، یکی از مشهورترین نقاشان جهان ساخته شده‌اند. آثار او در کاخ توکیو – یکی از مهم‌ترین موزه‌های اروپا – به نمایش گذاشته شد. علاوه بر این، زمانی که یکی از نقاشی‌های او تخریب شد، امانوئل مکرون خود به دفاع از آن پرداخت و حتی گفت که این نقاشی «بخشی از فرهنگ ماست». مجدداً به این مطلب دقت کنیم که تابلویی که او از آن دفاع می‌کرد، یک کودک خردسال را تحت تجاوز جنسی به تصویر می‌کشید.

وقتی مکرون گفت که این نقاشی «بخشی از فرهنگ ماست»، منظورش فرهنگ مردم فرانسه نبود. منظور او فرهنگ بیمار و سادیستی نخبگانی بود که سوءاستفاده سیستماتیک از کودکان را جشن می‌گیرد. این فرهنگ کسانی است که در حلقه‌های پدوفیلی نخبگان شرکت می‌کنند و بردگان را تحت کنترل ذهن مبتنی بر تروما قرار می‌دهند. این نخبگان نه تنها یک «جنبش» هنری را ایجاد کردند که بر جنون‌های روان بیمار ایشان متمرکز است، بلکه سعی می‌کنند با نمایش‌دادن آن‌ها در مکان‌های «معتبر»، آن را برای توده‌ها عادی کند.

نشان دادن علامت شیطانی «شاخ شیطان» توسط امانوئل مکرون

نشان دادن علامت ماسونی «هرم» توسط امانوئل مکرون (به بهانه‌ی علامت المپیک پاریس)

در طول تاریخ، آثار هنری که در موزه‌ها به نمایش گذاشته می‌شوند، ارزش‌ها و روح فرهنگی را منعکس کرده‌اند. نقاشی‌های یک روان‌پریش ضدبشر چون میریام کان، در مورد فرهنگ چه می‌گویند؟! اصولاً از کدام فرهنگ پرده برمی‌دارد؟! فرهنگی که در محافل بسته و مناسک رازآمیز نخبگان در جریان است؟!

گفتنی است که در خود فرانسه مدتی است که به شدت انحرافات اخلاقی مکرون، و «همجنس‌باز» بودنِ احتمالیِ او، بسیار مورد بحث است. از جمله، قرائنی دال بر این وجود دارد که «همسر» او بریژیت مکرون، اصولاً یک مرد تغییر جنسیت داده است.

اما این فرهنگ توده‌های مردم نیست، فرهنگ «آن‌ها»ست. و از طریق قدرت تبلیغات، سعی می‌کنند این فرهنگ را به «هنجار عام» تبدیل کنند. برای ساکت کردن مخالفان، نخبگان به تاکتیک جدید مورد علاقه خود می‌پردازند: زدنِ برچسبِ «راست افراطی»! در واقع، در هفته‌های گذشته، مقالات خبری بی‌شماری از فرانسه و سراسر جهان، کسانی را که با نقاشی‌هایی که تجاوز به کودک را به تصویر می‌کشد مخالف بودند، با جریان موهومی به‌نام «راست افراطی» مرتبط می‌کردند.

مقالات مرتبط:
یهودیان و مافیای کودک‌آزاری
پروژه لولیتا سازی و دعوت به طغیان اخلاقی
جاسوس موساد و بهره‌کشی جنسی از کودکان
ارتباط خانواده سلطنتی انگلیس با مافیای جنسی

««« پایان »»»

آشنایی با رنگ‌های به‌کار رفته در مقاله‌ی فوق:

رنگ آبی برای تأکید بر کلمات کلیدی است.
رنگ قهوه‌ای برای نقل‌قول استفاده می‌شود.
رنگ قرمز برای لینک‌دادن استفاده شده.

میریام کان ، میریام کان ، میریام کان

اندیشکده مطالعات یهود در پیام‌رسان‌ها:

… … …