یهود و رسانه

سال ۱۸۹۱ یهود و رسانه

رهبر حزب کارگر انگلستان، در خصوص روچیلدها می‌گوید:

«این دار و دسته‌ی زالوصفت در خلال قرن حاضر علت شرارت و بدبختی‌های بی‌شماری در اروپا بوده‌اند و ثروت هنگفت آنان عمدتاً از طریق به راه‌انداختن جنگ بین کشورها روی هم تلنبار شده است؛ کشورهایی که هرگز نباید با یکدیگر درگیری پیدا می‌کردند. هر وقت مشکلی در اروپا هست، هرجا شایعه‌ی بروز جنگ پخش می‌شود و ذهن افراد با ترس ناشی از تغییر و مصیبت آکنده می‌گردد، شک نکنید که یک روچیلد دماغ عقابی در جایی در نزدیکی منطقه‌ی آشوب‌زده در حال دست‌اندازی است.»

اظهارنظرهایی از این دست، روچیلدها را نگران می‌کند؛ بنابراین در اواخر قرن هجدهم، بنگاه خبری رویترز (Reuters) را خریداری می‌کنند تا بتوانند کنترل رسانه‌های گروهی را به دست بگیرند.

سال ۱۹۲۶

دیوید سارنوف (David Sarnoff) یهودی، اولین شبکه‌ی زنجیره‌ای رادیو ایالات متحد را به عنوان سرویسی از سوی شرکت رادیو آمریکا (RCA) عرضه می‌نماید. سارنوف در ادامه به شدت در فرآیند توسعه‌ی تلویزیون رنگی و ایجاد شبکه‌ی ان بی سی (NBC) به عنوان یکی از سه شبکه‌ی بزرگ تلویزیونی دخالت دارد.

دیوید سارنوف David Sarnoff

سال ۱۹۲۸

ویلیام اس. پیلی (William s. paley) یهودی، شبکه‌ی رادیو سی بی اس (CBS) را تأسیس می‌کند و در آینده‌ این شبکه را به امپراتوری تلویزیونی، با ثروتی چند میلیاردی تبدیل می‌نماید.

ویلیام پیلی William paley

سال ۱۹۴۲

لئونارد گولدنسن (Leonard Goldenson) یهودی، شبکه‌ی تلویزیونی ای بی سی (ABC) را تأسیس می‌کند. او در مقام ریاست، ناظر موفقیت این شبکه است.

لئونارد گولدنسن Leonard Goldenson

سال ۱۹۷۳

در دهم اکتبر، اسپیرو آگنو (Spiro Agnew)، معاون رئیس جمهور آمریکا استعفا می‌کند. او در رسانه‌ها به رشوه‌خواری متهم می‌شود، اما دلیل اصلی برکناری او، شناخت و نفرتش از مافیای یهودی کمونیستی است که ایالات متحده را تحت سلطه‌ی خود گرفته است. این مسئله از سخنرانی او آشکار می‌شود:

«یهودیان، رسانه‌های ملی اثرگذار را تحت مالکیت و اداره‌ی خود دارند و با کمک گروهی دیگر از یهودیان بانفوذ، خط مشی فاجعه‌آمیزی را از سوی ایالات متحد در خاورمیانه به اجرا گذاشته‌اند. تمام شما باید سیاست‌گذاران و صاحبان واقعی این نوع خط مشی را تحت بررسی قرار دهید؛ آن‌گاه درمی‌یابید که درصد بیش‌تری از یهودیان نسبت به جمعیتی که در این کشور دارند، در این حوزه دخیل هستند. آنان با رسانه‌های ملی اثرگذار، برنامه‌های خود را پیش می‌برند.

منظور من خبرگزاری‌‌ها و مؤسسات فعال در امر نظرسنجی از افکار عمومی است؛ از قبیل نشریات تایمز، نیوزویک، نیویورک تایمز، واشینگتن پست و اینترنشنال هرالد تریبون (International Herald Tribune). به طور مثال، آقای ویلیام پیلی، مرد شماره‌ی یک شبکه‌ی سی بی اس، یهودی است. آقای جولیان گودمن (Julian Goodman) که اداره‌ی ان بی سی را در دست دارد و لئونارد گولدنسن (Leonard Goldenson) در ای بی سی، زمامدار امور است. خانم کاترین گراهام (Katherine Graham) مالک واشینگتن پست و آقای سالزبرگر (Sulzberger) مالک نیویورک تایمز است. همه‌ی این افراد یهودی هستند!

شما به همین ترتیب این خط سیر را دنبال کنید … نه فقط مالکیت، بلکه اگر مدیریت اخبار و انتشار مصلحتی اخبار و انتشار مصلحتی اخبار را در این خط سیر مورد توجه قرار دهید، در می‌یابید که آنان در حال حاضر از طریق ستیزه‌جویی و خلاقیتشان رسانه‌های خبری را تحت کنترل خود دارند. هم اکنون آنان نه تنها در رسانه‌های گروهی، بلکه در جوامع دانشگاهی، مراکز مالی و مؤسساتی که با عموم مردم به طور مشهود و اثرگذار سروکار دارند، به طور فزاینده‌ای حق اظهارنظر دارند.

به نظر من سیاست ما در خاورمیانه فاجعه‌آمیز است؛ چرا که منصفانه نیست. من جز نفوذ این لابی صهیونیست، دلیل دیگری نمی‌بینم که چرا حدود نیمی از کمک‌های خارجی این کشور به سمت اسرائیل روانه می‌شود. من تصور می‌کنم قدرت رسانه‌های خبری در دست یهودیان است … این جریان مشروط به کنترل رأی دهندگان نیست، بلکه تنها دستخوش هوا و هوس سرکردگان خود است.»

اسپیرو آگنو Spiro Agnew

سال ۱۹۹۱

دیوید راکفلر (از افراد مرتبط با خاندان روچیلد) در کنفرانس بیلدربرگ که در تاریخ ششم تا نهم همین سال در بادن-بادن (Baden-Baden) آلمان برگزار می‌شود، مطلب ذیل را بیان می‌کن:

«ما از مدیران واشینگتن پست، نیویورک تایمز، مجله تایم و دیگر نشریات معتبر که درجلسات ما حضور به هم می‌رسانند و تقریباً چهل سال است که با بصیرت به وعده‌هایشان پایبند هستند، کمال تشکر را داریم. اگر فعالیت‌های ما در این سال‌ها در معرض جنجال رسانه‌ای و دید عموم قرار می‌گرفت، غیرممکن بود که بتوانیم طرح‌های خود را پیش ببریم؛ اما حالا جهان پیچیده‌تر شده، آماده‌ی خیزش به سمت حکومتی جهانی است. به طور قطع، حاکمیت فراملیتی نخبگان روشنفکر و بانکداران در سطح جهان -نسبت به حق حکومت بر خود که در قرن‌های گذشته حاکم بوده- ارجح است.»

جان سوئینتون John Swinton

در واقع حرف اصلی را قبل از تمام موارد فوق و در سال ۱۸۸۰ گفته‌اند:

سال ۱۸۸۰

در آمریکا جان سوئینتون (John Swinton)، روزنامه‌نگار برجسته‌ی نیویورک، مهمان اصلی ضیافتی بود که توسط پیشتازان صنف روزنامه‌نگار به افتخار او برپا شده بود. یکی از افراد حاضر در مهمانی که نه از مطبوعات سررشته داشت و نه سوئینتون را می‌شناخت، برای سلامتی روزنامه‌نگاران مستقل باده می‌نوشد. سوئینتون از دست همکارانش خشمگین شده و می‌گوید:

«در این روزگار هیچ خبرنگار مستقلی در آمریکا وجود ندارد؛ شما می‌دانید و من هم این مسئله را می‌دانم. هیچ یک از شما جرأت ندارید نظر صادقانه‌ی خود را بنویسید و خودتان از پیش می‌دانید اگر این کار کنید، نظر شما هرگز چاپ نخواهد شد. هر هفته از طرف روزنامه به من دستمزد می‌دهند تا نظرات صادقانه‌ی خودم را ننویسم. بقیه‌ش ما هم به همین شکل حقوق می‌گیرند تا همین کار را کنید. اگر هریک از شما آن قدر احمق باشد که نظرات صادقانه‌اش را مطرح کند به راحتی از کار اخراج می‌شود و باید به دنبال کار دیگری باشد. اگر من به خودم اجازه بدهم تا نظرات صادقانه‌ام را تنها در یک نسخه از روزنامه‌ام به چاپ برسانم، ۲۴ ساعت طول نمی‌کشد که کسب و کارم را جمع می‌کنند.

شغل روزنامه‌نگاری یعنی حقیقت را از بین بردن؛ یعنی به صراحت دروغ گفتن؛ یعنی گمراه کردن؛ بدگویی کردن و پیش پای ارباب پول و ثروت دم تکان دادن؛ یعنی برای یک لقمه نان، کشور و مردم خود را به چوب حراج زدن. شما می‌دانید و من هم این را می‌دانم و این نوشیدن به سلامتی روزنامه‌نگاران مستقل، چقدر احمقانه است! ما آلت‌دست و دست‌نشانده‌ی ثروتمندان پشت صحنه هستیم. ما عروسک خیمه‌شب‌بازی هستیم؛ آن‌ها نخ‌ها را می‌کشند و ما هم می‌رقصیم. استعدادها، امکانات و زندگی‌مان، همه‌ی دارایی این افراد است. ما روسپی‌های اندیشمند هستیم.»

منبع: كتاب صهیونیسم در مسیر سلطه ، نوشته: اندرو کارینگتن هیچکاک ، برگردان: محمدیاسر فرحزادی ، تهران: نشر ساقی.

یهود و رسانه ، یهود و رسانه

اندیشکده مطالعات یهود در پیام‌رسان‌ها:

… … …

یهود و رسانه ، یهود و رسانه ، یهود و رسانه