تقویم عبری

ماه نیسان ماهی خوش برای ملت یهود است. علامت این ماه «برّه» می‌باشد که یادآور قربانی است. یهودیان موظفند که در روز قبل از عید پسح برّه‌ای برای یَهُوَه به‌عنوان قربانی بیاورند.

مبنای سرآغاز شمارش تقویم عبری آفرینش حضرت آدم در نظر گرفته شده است. طبق گفتار تورات، یَهُوَه در شش شبانه‌روز جهان را آفرید و در آخرین مرحله، بشر متعقّل را خلق کرد.

در روز اول ماه شواط حضرت موسی ملت یهود را از شورش‌هایی که در عرض ۴۰ سال بر ضد یَهُوَه انجام دادند، برحذر نمود و واجبات را برای آن‌ها از نو برشمرد و دوره نمود.

یهودیان، دهمین ماه بعد از ماه نیسان را، زمانی‌که در بابل بودند، ماه طوت نام گذاردند. روزهای هشتم، نهم و دهم این ماه، روزهای غمگینی برای ملت یهود می‌باشند.

ماه حشوان توسط یهودیان «مرحشوان» یعنی «حشوان تلخ» نیز خوانده می‌شود. زیرا در این ماه هیچ عیدی نیست و رنج‌هایی نیز در آن بر سر ملت ییسرائل وارد آمده است.

آفرینش جهان در ماه تیشری انجام گرفته است. این ماه بر حسب تقویم عبری اولین ماه می‌باشد و روزهای اول و دوم این ماه عید «روش هشانا» نام دارند.

حضرت موسی پس از شکستن الواح ده فرمان بخاطر گوساله‌پرستی قوم یهود، در روز اول الول مجدداً به کوه سینا رفت و پس از چهل شبانه‌روز، دو لوح دومی را با خود آورد.

این مقاله از کتاب «میراث یهود» نوشته «مشه حئیم‌پور» انتخاب شده است، تا با قلم یک محقق یهودی با تاریخچه، عقاید و احکام مربوط به ماه آو آشنا شویم.

روزهای بین هفدهم ماه تموز و نهم ماه آو ایام بین همتصاریم (بین تنگناها) خوانده می‌شوند. در دوران‌های مختلف، در این سه هفته اتفاقات بسیار ناگواری برای ملت یهود رخ داده‌اند.

پیرقه آووت نام رساله‌ای از کتاب میشنا است که شامل اندرزهای اخلاقی دانشمندان دوره تنائیم بوده و حدود 1800 سال پیش تنظیم و تدوین شده است.