پیرقه آووت و شبات کل ایسرائل

درباره‌ی پیرقه آووت

«پیرقه آووت» (۱) رساله‌ی نهم از بخش چهارم میشنا است، که شامل اندرزها و گفتار ۶۰ ربای و دانشمندان دوره‌ی تنائیم (۲) می‌باشد که حدود ۱۸۰۰ سال پیش تنظیم و تدوین شده است. این رساله تنها قسمتی از کتاب تلمود است که در آن امور هلاخایی (احکام شرعی) ذکر نشده و تنها جنبه‌ی اخلاقی دارد.

نام «پیرقه آووت» در ایران کمتر به گوش مردم آشنا بوده و بیشتر با نام «کل ایسرائل» معروف است. زیرا مطلع آن با مقدمه‌ای موجز که از یک گفتار شش کلمه‌ای و آیه‌ای از فصل شصتم کتاب اشعیا تشکیل یافته است، با دو واژه‌ی «کُل ایسرائل» شروع می‌شود. در مقدمه‌ی این رساله می‌خوانیم:

«تمام افراد بنی‌اسرائیل سهمی از نعمت‌های عالم آینده دارند، چنان‌چه (اشعیا ۶۰ : ۱۲) فرموده است: جامعه‌ی تو همگی عادل خواهند بود، و تا ابد وارث زمین خواهند بود، و نهال‌هایی را که نشانده‌ام، سرمایه‌ی افتخار من خواهند بود.»

«پیرقه آووت» دارای شش فصل می‌باشد، که معمولاً هر فصل آن در بین شبات [شنبه] پس از عید پسح تا شبات اول شاووعوت (عید پنجاهه) در کنیساها توسط حاخام‌ها تعریف و تفسیر می‌شود.

مفسّرین، پیرقه آووت را برای تهییج و جلب بیشتر مستمعین، همراه با حکایاتی (مَعسییوت) برای مردم تعریف و معنا می‌کنند تا شنوندگان بهتر مشتاق و مجذوب شنیدن آن بشوند.

در این مجموعه، نصایح و پندهای اخلاقی دانشمندان یهود که سینه به سینه از نسلی به نسل دیگر انتقال یافته و ماهیت رسالت و نقش انسان را در جهان هستی متبلور می‌سازند، آورده شده است. پیرقه آووت بازتاب قوانین اخلاقی تورات بوده و در طول قرون و اعصار، با مطالعه و آموزش آن، شخصیت و زیربنای اندیشه‌های اخلاقی قوم یهود شکل گرفته است.

شبات‌های کُل ایسرائل

یکی از رسوم بسیار قدیمی دین یهود خواندن «پیرقه آووت» در بعدازظهر شبات‌های بین عید پسح و روش هشانا (جشن سال نو یهودی) می‌باشد.

پیرقه آووت که از پندها و اندرزها و چگونگی راه و روش یهودیت سخن می‌گوید، به شش فصل تقسیم گردیده و از اولین شبات پس از پسح تا شبات قبل از شاووعوت که شش هفته است، هر هفته یک فصل از آن خوانده می‌شود و به این ترتیب یک دور این رساله‌ی میشنا به پایان می‌رسد.

بلافاصله شبات بعد از آن دوباره از فصل اول پیرقه آووت شروع نموده و تا شش هفته‌ی دیگر آن را به اتمام می‌رسانند. سپس در شبات پاراشای پینحاس (۳) برای بار سوم و در شبات پاراشای شوفطیم برای بار چهارم خواندن آن را تجدید می‌نمایند.

اما چون از شبات پاراشای شوفطیم تا شبات قبل از روش هشانا، فقط چهار شبات وجود دارد، بنابراین در هریک از دو شبات قبل از روش هشانا دو فصل از پیرقه آووت قرائت می‌شود.

در برخی از جوامع سفارادی رسم این است که فقط یک‌بار پیرقه آووت از اولین شبات بعد از پسح تا شبات قبل از شاووعوت خوانده می‌شود.

نوشته: اندیشکده مطالعات یهود

پی‌نوشت‌ها:

(۱) در زبان عبری، «پِرِق» یعنی فصل، و «پیرقِه» یعنی فصول؛ پس ترجمه‌ی لغوی این مجموعه را می‌توان «فصول پدران» نامید.
پیرقه آووت یا پیرقه آبوت (Pirkei Avot – Pirke Aboth – Pirghie Avoth – Pirkei Avos) در زبان فارسی به شکل‌های مختلفی ترجمه می‌شود، از جمله: «گفتار اجداد»، «گفتار پدران»، «فصل‌های پدران»، «اندرز پدران»، «اندرز مشایخ»، «اخلاق پدران»، «پندهای پدران» و…
(۲) از زمانی که نطفه‌ی شریعت شفاهی یهود بسته شد، تا زمانی که نگارش آن در قالب میشنا و تلمود آغاز گشت، زمانی نزدیک به شش قرن، یعنی از نیمه‌ی دوم قرن پنجم پیش از میلاد تا نیمه دوم قرن دوم میلادی طول کشید. این دوره را با توجه به نقش عالمان و شکل نهاد مرجع به چند بخش تقسیم کرده‌اند: ۱. عصر کاتبان (سوفریم)، ۲. عصر زوگوت (زوج‌ها)، ۳. عصر تنّائیم.
تنّا (Tanna) به کسی گفته می‌شود که تحصیل می‌کند و آنچه را از اساتید خود آموخته، باز می‌گوید و به دیگران منتقل می‌سازد. تنّاها کسانی بودند که به تفسیر و تشریح قوانین تورات شفاهی می‌پرداختند و آن را از نسلی به نسل دیگر انتقال می‌دادند. ظاهراً دوره‌ی تنّاها با دوره‌ی قبل از خود، قدری هم‌پوشی دارد، چرا که هیلل و شمای را که آخرین زوج دوره‌ی قبل بود از تنّاها به حساب می‌آورند. همچنین آخرین تنّا ربی یهودا هناسی است که تا حدود ۲۰۰ میلادی می‌زیسته است. پس این دوره از حدود ۳۰ قبل از میلاد تا ۲۰۰ میلادی را در بر می‌گیرد. در میشنا اسامی ۱۳۰ تنائی که در پنج نسل می‌زیسته‌اند، ذکر شده است.
(۳) «پاراشا» به هر قسمت از تورات اطلاق می‌گردد که روز شنبه در کنیسا خوانده می‌شود. (یهودیان تورات را به تعداد شنبه‌های سال تقسیم کرده و هر شنبه یک قسمت آن را می‌خوانند، و به این ترتیب تا پایان سال یک دور کتاب مقدس را ختم می‌کنند.) یهودیان برای هر پاراشا با توجه به مضمونی که دارد، نامی گذاشته‌اند. مثل: پاراشای پیدایش، پاراشای روانه‌شو، پاراشای پینحاس و…

منابع:

۱. اندرز پدران، مترجم: شکرالله مهدی‌زاده، انتشارات انجمن کلیمیان تهران، چاپ اول، زمستان ۱۳۸۳.
2. میراث یهود، مشه حئیم‌پور، چاپ بروکلین – نیویورک، ج۳، ص۶۰۱.
3. واژه‌های فرهنگ یهود، جمعی از نویسندگان یهودی، سردبیر ترجمه: منشه امیر، چاپ اورشلیم، ۱۹۷۷، ص۱۱۶و۱۲۱و۱۲۸.
4. سایت اندیشکده مطالعات یهود:

https://jscenter.ir/jewish-studies/jewish-bibliography/9381
https://jscenter.ir/jewish-studies/jewish-bibliography/9379

««« پایان »»»

آشنایی با رنگ‌های به‌کار رفته در مقاله‌ی فوق:

رنگ آبی برای تأکید بر کلمات کلیدی است.
رنگ قهوه‌ای برای نقل‌قول استفاده می‌شود.
رنگ بنفش در تیترهای اصلی استفاده شده.
رنگ قرمز برای لینک‌دادن استفاده شده.

…

اندیشکده مطالعات یهود در پیام‌رسان‌ها:

… … …